Ο τρόπος της Sony είναι ο πιο "καθαρός" σε αρχικό στάδιο και αυτός που έχει τις περισσότερες πιθανότητες να μην έχει καμία επίπτωση στην εκτέλεση των games. Ο χρήστης μπορεί να αγοράσει από την πρώτη μέρα απόκτησης του PS4 έναν σκληρό δίσκο π.χ. των 2TB, να αντικαταστήσει τον αρχικό των 500 GB, να τον μορφοποιήσει και... αυτό ήταν: για σημαντικό χρονικό διάστημα δεν θα χρειαστεί ν' ανησυχήσει για το θέμα του αποθηκευτικού χώρου. Η σύνδεση SATA II ανάμεσα στο σκληρό δίσκο και το PS4, δε, είναι ασφαλέστερη και λιγότερο επιρρεπής σε σφάλματα σε σχέση με τις θύρες USB που προφανώς θα αξιοποιηθούν στο Xbox One.
Από την άλλη πλευρά, στο PS4 είναι... διαδικασία όχι αμελητέα αυτή της αναβάθμισης, όταν ο εσωτερικός σκληρός δίσκος γεμίσει και πρέπει να τοποθετηθεί μεγαλύτερος. Αν ο τρόπος είναι παρόμοιος με αυτόν του PS3 - και δεν μπορεί να είναι πολύ διαφορετικός - ο χρήστης θα πρέπει να πάρει αντίγραφο ασφαλείας αυτών των π.χ. 400+ GB δεδομένων του εσωτερικού σκληρού δίσκου σε άλλον μέσω USB (άρα εύκαιρος θα πρέπει να είναι ένας εξωτερικός των 500 GB το λιγότερο) και να κάνει επανάκτηση του αντιγράφου αυτού στον νέο δίσκο. Έχοντας κάνει 2 φορές αυτή τη διαδικασία, σε δύο διαφορετικά PS3, μπορούμε να βεβαιώσουμε πως δύσκολη δεν είναι, είναι όμως χρονοβόρα.
Από μία... τρίτη πλευρά, ωστόσο, υπάρχει ένα σημαντικό πλεονέκτημα στην προσέγγιση της Sony, για εκείνους κι εκείνες που μπορούν να διαθέσουν κάποια χρήματα παραπάνω: όντας μεγέθους σκληρού δίσκου laptop και συνδεσμολογίας SATA II, η υποδοχή του PS4 μπορεί να δεχθεί και δίσκους τεχνολογίας SSD. Αυτοί δεν είναι φθηνοί μεν (θα πρέπει να έχουν μέγεθος άνω των 160 GB βάσει των προδιαγραφών της Sony), αλλά μπορούν όντως να επιταχύνουν τη λειτουργία ενός συστήματος οικιακής ψυχαγωγίας, αν κρίνουμε από τα όσα έχουμε διαβάσει και δει στο PlayStation3. Όπως είπαμε, δεν αφορά τη μεγάλη πλειοψηφία των επίδοξων κατόχων PS4, κυρίως λόγω κόστους - παραμένει ωστόσο μία επιλογή που το Xbox One δεν προσφέρει.
