Το θέμα, φυσικά, δεν είναι καινούργιο: απασχολεί ομάδες δημιουργίας PC games, εκδότριες και το καταναλωτικό κοινό για περισσότερο από μία δεκαετία. Η πρόσφατη κυκλοφορία των Silent Hunter V και Assassin’s Creed 2 για PC, όμως - που συνοδεύτηκε από ένα μεγάλο σχετικό... φάουλ εκ μέρους της Ubisoft - έφερε το όλο ζήτημα και πάλι στο προσκήνιο με τρόπο εμφατικό. Έχει ουσία και εν τέλει νόημα η χρήση συστημάτων προστασίας games κατά της αντιγραφής (digital rights management ή DRM), αν την θέσει κανείς σε ρεαλιστικό πλαίσιο;

Αν κρίνει κανείς από τον πολύ αυστηρό, πολύπλοκο και εν τέλει αποτυχημένο μηχανισμό DRM που εφάρμοσε η Ubisoft - ο οποίος δείχνει να δημιούργησε περισσότερα προβλήματα απ' ότι οφέλη - ίσως όχι. Όμως το θέμα, για να είναι κανείς ακριβοδίκαιος, δεν είναι τόσο απλό. Γι' αυτό και το αθηνόραμαdigital.gr θεωρεί ενδιαφέρον να καταγράψει τα θετικά και τα αρνητικά, τον λόγο και τον αντίλογο για να το θέσουμε διαφορετικά, σχετικά με την... εμμονή της βιομηχανίας του gaming στο DRM. Έχουν τα δίκια τους, έχουμε τα δικά μας... για να δούμε, λοιπόν!