Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, όμως, έχουμε πια την αίσθηση ότι όλος αυτός ο μηχανισμός είναι σ' ένα βαθμό αρρωστημένος. Πάρα πολλά από τα μέσα ενημέρωσης - κυρίως του Web, κακά τα ψέματα - δεν κάνουν αυτές τις αποκαλύψεις πραγματικά για το κοινό τους και το συμφέρον του per se. Τις κάνουν για το σαματά και την αίσθηση που θα προκαλέσουν, κάτι που θα οδηγήσει σε περισσότερες επισκέψεις στα sites αυτά και περισσότερα κέρδη σε πολλαπλά επίπεδα. Τις κάνουν για να καλλιεργήσουν την εικόνα του εκπροσώπου της... μαχητικής δημοσιογραφίας, τη στιγμή που σε άλλα θέματα μπορούν άνετα να συμμετέχουν σε ένοχες, αδήλωτα συμφωνημένες, σιωπές. Και τις κάνουν ενίοτε για να... χαλάσουν το πάρτυ συγκεκριμένων κατασκευαστριών, με πρόφαση το "δικαίωμα του κοινού να γνωρίζει". Δικαίωμα, ωστόσο, που τα ίδια μέσα διαχειρίζονται... κατά το δοκούν, όπως έχει αποδειχθεί.

Υπάρχει κάτι ενδιαφέρον, κάτι συναρπαστικό στην αποκάλυψη ενός νέου προϊόντος ή μιας υπηρεσίας μέσα σε επίσημο πλαίσιο, σε μία καλοργανωμένη παρουσίαση για την οποία έχουν εργαστεί εκατοντάδες άνθρωποι που θα ήθελαν να δουν τον καρπό των κόπων τους να κεντρίζει το ενδιαφέρον του κόσμου. Αυτό το κάτι, ναι μεν το marketing των εταιρειών πολύ συχνά προσπαθεί να το ανάγει σε... μαγικό, αλλά δεν παύει να είναι και κάτι που έχει μια άλφα σημασία από μόνο του. Σημασία που αποχρωματίζεται όταν σταδιακά μαθαίνει κανείς, από δω κι από κεί, μέσα από όργιο φημών και πλήθος δημοσιευμάτων που άλλοτε είναι ακριβή κι άλλοτε όχι τόσο, τί έχει να δώσει αυτό το προϊόν ή η υπηρεσία. Αυτό που μένει όλο κι όλο στο τέλος δεν έχει καμία σχέση με ενθουσιασμό ή αυξημένο ενδιαφέρον, αλλά με κάτι σε ύφος "ε, αυτό που ξέραμε μωρέ", το οποίο πολλές προσπάθειες όντως τις αδικεί.

Οι διαρροές προϊόντων και υπηρεσιών με τον τρόπο που γίνονται στην εποχή του Web μάς θυμίζουν, εν τέλει, μια διεστραμμένη εκδοχή αυτού που ονομάζαμε... "λαυράκι" κάποτε στη γλώσσα της δημοσιογραφίας. Με τη διαφορά ότι ως "λαυράκι" χαρακτηρίζαμε την αποκάλυψη ενός γεγονότος, μιας κατάστασης, μιας εξέλιξης που είχε σημασία για πάρα πολύ κόσμο, που είχε κοινωνικές προεκτάσεις, που είχε οικονομικές συνέπειες, που ήταν αξιόποινη ή αξιόμεμπτη. Αυτό που διαπιστώνουμε είναι ότι σήμερα τα αληθινά "λαυράκια", αυτά που έχουν την πραγματική σημασία, είναι πια πολύ λιγότερα σε συχνότητα και αριθμό, ενώ... "λαυράκια" τύπου "ξέρουμε σε τί επεξεργαστή στηρίζεται το επόμενο Xbox ή το επόμενο PSP και σας το λέμε σήμερα, έξι μήνες πριν την κυκλοφορία του", περισσότερα. Τυχαίο; Δεν νομίζουμε, όπως λέει η... εκνευριστική πια, αλλά στη βάση της ευφυής, διαφήμιση!