Όταν ένα καινούργιο προϊόν έρχεται να διεκδικήσει τα χρήματα του καταναλωτικού κοινού, είναι αυτονόητο το γεγονός ότι δεν θα το κάνει απλώς αναγράφοντας τα ποθητά του χαρακτηριστικά... σε μία κόλλα χαρτί: θα πρέπει να αποδείξει έμπρακτα τί αυτά έχουν να προσφέρουν, με τρόπο που το κοινό μπορεί να διακρίνει εύκολα την αξία τους. Στην περίπτωση των συστημάτων ηλεκτρονικής διασκέδασης αυτό, προφανώς, μεταφράζεται μόνο με έναν τρόπο: με ειδικά σχεδιασμένα κι ενδιαφέροντα games. To PlayStation Vita έχει να επιδείξει μία σειρά από τέτοια χαρακτηριστικά σε σχέση με τον προκάτοχό του, από την οθόνη αφής και τους αισθητήρες κίνησης, έως την ευαίσθητη στην αφή επιφάνεια στην πίσω πλευρά του. Πώς όμως θα πάρουν οι νέοι κάτοχοι του Vita μία γεύση από όλα αυτά και πώς αξιοποιούνται; Απάντηση: με τα mini-games του Little Deviants!

Αυτή η περιγραφή είναι η πλέον ταιριαστή για τον νέο τίτλο της Sony. Το Little Deviants δεν έχει αναγνωρίσιμο πρωταγωνιστή και σενάριο όπως το Uncharted Golden Abyss ή προοδευτική εξέλιξη στο περιεχόμενό του, όπως το Wipeout 2048. Αντιθέτως, είναι μία συλλογή από mini-games ιδανικά σχεδιασμένα ώστε να παίζονται άμεσα και εύκολα - όπως ενίοτε ταιριάζει και στην έννοια του mobile gaming! - επιδεικνύοντας παράλληλα πώς οι δύο επιφάνειες αφής, οι αισθητήρες, ακόμη και το... μικρόφωνο του Vita μπορούν να προσφέρουν ένα νέο τρόπο χειρισμού σε σχέση με τον τυπικό των μοχλών και πλήκτρων. Στόχος της δημιουργού εταιρείας, της BigBig Studios, είναι η τελική έκδοση του τίτλου να περιλαμβάνει πιο πολλά από 30 διαφορετικά τέτοια mini-games. Στο πλαίσιο της Ε3 είχαμε την ευκαιρία να παίξουμε με τέσσερα από αυτά και... δηλώνουμε εντυπωσιασμένοι!

Στο πρώτο από τα games αυτά ο παίκτης έπρεπε να χρησιμοποιήσει τόσο την οθόνη αφής, όσο και την πίσω επιφάνεια αφής του Vita ώστε να καταδείξει με διαφορετικό κάθε φορά τρόπο τα πλασματάκια (Deviants) που εμφανίζονταν για μερικές στιγμές πίσω από τα παράθυρα ενός κτιρίου. Η οθόνη αφής στην πρόσοψη του Vita αξιοποιείται ακριβώς όπως περιμέναμε, ευχάριστα ωστόσο μας εξέπληξε το γεγονός ότι και η πίσω επιφάνεια είναι πρακτικά της ίδιας ακρίβειας και άμεσης ανταπόκρισης. Αυτό γίνεται αντιληπτό πολύ περισσότερο μέσα από ένα άλλο mini-game, στο οποίο ο παίκτης αξιοποιεί την πίσω επιφάνεια αφής για να... παραμορφώσει το έδαφος σε έναν κλειστό κήπο και έτσι να "σπρώξει" μία μπάλα προς την κατεύθυνση που θέλει. Η πίσω επιφάνεια είναι τόσο ακριβής, ώστε το έδαφος γίνεται σχεδόν... πλαστελίνη στ' ακροδάχτυλα του παίκτη, αποδιδόμενο μάλιστα πανέμορφα με λεπτομερή τρισδιάστατα γραφικά. Αν μη τί άλλο, πρωτότυπο!