To αντικείμενο του άρθρου δεν είναι στην πραγματικότητα καινούργιο: φαινόμενα όπως αυτό που στάθηκε αφορμή κι όχι αιτίας για τη συγγραφή του, έχουν παρατηρηθεί πολλές φορές την τελευταία πενταετία ή και περισσότερο. Απλώς... να. Από την μία, η αφορμή σχετίζεται με ένα από τα δημοφιλέστερα games αυτόν τον καιρό, το Street Fighter IV. Από την άλλη, η στήλη δεν θυμάται να έχει ποτέ συναντήσει άρθρο στα ελληνικά για το όλο ζήτημα, θεώρησε λοιπόν ότι το συγκεκριμένο έχει ενδιαφέρον, ακόμη και ως "τροφή για σκέψη" αν μη τί άλλο. Το θέμα; Τα... "games μέσα στα games", τα οποία όμως οι δημιουργοί τους ποτέ δεν εννόησαν να βρίσκονται εκεί, αλλά "εφευρέθηκαν" από τους ίδιους τους gamers και τη φαντασία τους μέσα από ένα μηχανισμό που οι Βρετανοί αποκαλούν "consensual play" (σε ελεύθερη μετάφραση "ανεπίσημα συμφωνημένο παιχνίδι"). Και... όχι. Δεν είναι αυτό που αρχικά ακούγεται!

Τί ακριβώς είναι το consensual play; Απλή στη σύλληψη προσέγγιση, από τη στιγμή που θα κατανοήσει κανείς το "πώς" και το "γιατί": στα σύγχρονα video games, παρά τον αυξημένο βαθμό ελευθερίας που προσφέρουν σε σχέση με το παρελθόν, οι developers εκ των πραγμάτων θέτουν πλαίσια μέσα στα οποία οι gamers αλληλεπιδρούν με τους αντιπάλους του κάθε τίτλου ή με συναδέλφους gamers στις multiplayer επιλογές. Συχνά-πυκνά, ωστόσο, οι ίδιοι οι gamers μέσα στα πλαίσια αυτά διακρίνουν περιθώριο για αλληλεπίδραση περισσότερη ή διαφορετική από αυτήν που τούς προσφέρεται: το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να θέσουν μερικούς νέους κανόνες - που δεν παραβαίνουν τους αρχικούς, διαφορετικά δεν θα λειτουργούσε η προσέγγιση - να συμφωνήσουν πως θα τους τηρούν και... αυτό ήταν. Ένα νέο mini-game δημιουργείται "από το πουθενά", έτοιμο να προσφέρει τις δικές του συγκινήσεις στους gamers που κάνουν την παραδοχή να ακολουθήσουν τους αυτοσχέδιους κανόνες του.

Το πιο διάσημο παράδειγμα consensual play μέχρι στιγμής - και δείγμα του πόσο η σωστή προγραμματιστική ομάδα μπορεί να "αγκαλιάσει" μία ιδέα των gamers - είναι το περίφημο mode του "Cat and Mouse" στο Project Gotham Racing 2. Καθαρά μέσα από φαντασία και αυτοσχεδιασμό, οι gamers "έφευραν" τον εξής τρόπο online ανταγωνισμού: συνθέτοντας δύο ομάδες από αυτοκίνητα, διέκριναν σε αυτές ένα σχετικά αργό για το ρόλο του "ποντικιού" (συνήθως το Μini Cooper) και τα υπόλοιπα πολύ γρήγορα (Porsche, Ferrari, TVR κλπ) για το ρόλο της "γάτας". Στόχος της κάθε ομάδας σε αυτό το mini-game είναι να καταφέρει το "ποντίκι" της να περάσει τη γραμμή του τερματισμού, με τις "γάτες" να το "προστατεύουν" από τις επιθέσεις των "γατών" της αντίπαλης ομάδας, προσπαθώντας παράλληλα να παρεμποδίσουν το "ποντίκι" της άλλης ομάδας, φυσικά!

Η ιδέα του Cat and Mouse έγινε τόσο γρήγορα τόσο δημοφιλής, ώστε η Bizzare Creations ανέπτυξε το mode αυτό... "κανονικά και με το νόμο" στο PGR3, προσφέροντάς το ανάμεσα στα εξ ορισμού. Στο Project Gotham Racing 4 το προσέθεσε σε ειδικό update, με ακόμη περισσότερη ελευθερία. Από το παράδειγμα του Cat and Mouse προέκυψαν διάφορες άλλες ιδέες που υπάγονται στην κατηγορία του consensual play, όπως τα αυτοσχεδιαστικά modes του Grifball, του Sunset Duel και του Rocket Race στο Halo 3, του Joust στο TimeSplitters 2, του Impact Hammer Clash στο Unreal Tournament II και του Manhunt στο Grand Theft Auto IV. Όσο για την... αφορμή συγγραφής αυτού του άρθρου; Κανείς δεν θα περίμενε να εφευρεθεί ένα "game μέσα στο game" σε ένα beat' em up, του οποίου το πλαίσιο λειτουργίας είναι μάλλον αυστηρό - κι όμως, συνέβη στο Street Fighter IV. Tο όνομα αυτού, Rose Βall!

To Rose Ball στηρίζεται σε δύο συγκεκριμένες κινήσεις του εν λόγω χαρακτήρα: η Rose διαθέτει μία κίνηση που λέγεται Soul Spark (η οποία εκτοξεύει μία ποσότητα ενέργειας σε μορφή fireball προς τον αντίπαλο), καθώς και μία άλλη που λέγεται Soul Reflect (η οποία αποκρούει αυτό το fireball και το επιστρέφει στον αντίπαλο). Οι gamers, μέσα στο περιβάλλον του Training Mode και έχοντας ορίσει μία ρανίδα ενέργειας μόνο διαθέσιμης για κάθε αντίπαλο χαρακτήρα, χρησιμοποιούν δύο Rose: η μία εκτοξεύει το fireball του Soul Spark προς την άλλη και η δεύτερη το αποκρούει προς το μέρος της πρώτης, ώστε η πρώτη να το αποκρούσει πάλι προς το μέρος της δεύτερης κ.ο.κ. Το Rose Ball είναι μία εκδοχή του... Pong με άλλα λόγια, με τον παίκτη που θα αποτύχει να εκτελέσει σωστά και έγκαιρα το Soul Reflect, να χτυπηθεί από το fireball και να "χάσει" (!).

Το Rose Ball απαιτεί βέβαια αντανακλαστικά και άψογο timing - γι' αυτό ακόμη και... cheats μπορεί να εφαρμόσει κανείς, μετακινούμενος από την άκρη της οθόνης (όπου οι αντίπαλοι στέκονται μετά από... "συμφωνία κυρίων") πιο κοντά στον αντίπαλό του, αυξάνοντας τις πιθανότητες λάθους γι' αυτόν αλλά και ρισκάροντας ο ίδιος. Αν έπρεπε, δε, να διακρίνει η στήλη κάποιου είδους... "ηθικό δίδαγμα" από τα παραπάνω; Δεν υπάρχουν πραγματικά κανόνες στο πού υπάρχει ή δεν υπάρχει "περιθώριο" για consensual play στα σύγχρονα video games: με αρκετή φαντασία και διάθεση για πειραματισμό, νέοι τρόποι διασκέδασης μπορούν να "εφευρεθούν" σχεδόν οπουδήποτε. Εμείς προσβλέπουμε σε αυτοσχεδιαστικά modes που θα προέλθουν όχι μόνο από τη φαντασία των παικτών, αλλά και από τεχνολογικές εξελίξεις που θα διευκολύνουν τα πράγματα, όπως π.χ. την εκτενέστερη χρήση physics σε νέους τίτλους. Final Fantasy XIII Quidditch; Unreal Tournament 4 Rally Deathmatch; Γιατί όχι;