Η "εργατική Πρωτομαγιά" (που, μεταξύ μας, "καθιστική Πρωτομαγιά" θα έπρεπε να αποκαλείται ακριβέστερα πλέον) φέρνει στο προσκήνιο ένα από τα μεγάλα ζητήματα της γενιάς των "30κάτι": για ποιά πράγματα "παλέψαμε" εμείς; Τί διεκδικήσαμε για τις επόμενες γενιές, στο πλαίσιο το εργασιακό, το ασφαλιστικό, της ποιότητας ζωής γενικότερα; "Έτοιμα τα βρήκαμε όλα", όπως λένε οι γενιές των "50κάτι", ίσως δίκαια, ίσως άδικα.

Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο την απάντηση φαίνεται να έχουν τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης. "Παλέψαμε", είναι ολοφάνερο, για τα δικά μας... προβλήματα πολυτελείας. Για ζητήματα που στην ουσία δεν υπάρχουν και εμείς πρέπει να τα εφεύρουμε, όπως το "γιατί να κυκλοφορούν... video games απευθυνόμενα σε ανθρώπους άνω των 18 ετών", όταν περιοδικά, μουσική, θέατρο και ταινίες για ανθρώπους άνω των 18 υφίστανται εδώ και δεκαετίες. Για ζητήματα όπως το "γιατί να διατίθενται τέτοια games στα καταστήματα ελεύθερα", αλλά όχι για ζητήματα όπως "γιατί το 90% των σημερινών γονιών δεν ενδιαφέρεται να μάθει τίποτε για το σύστημα αξιολόγησης των games". Για ζητήματα όπως το "αφού το είπε η Χίλαρι, υπάρχει ζήτημα". Ξέρετε τώρα. Τέτοια προβλήματα.

Υπάρχει πάντως κάτι κοινό ανάμεσα στη δική μας γενιά των "30κάτι" και αυτή των "50κάτι": ξέρουμε και οι δύο παροιμίες. Θα αλλάξουν ποτέ οι συμπεριφορές μιας αρτηριοσκληρωτικής γενιάς, όταν νοιώθει ότι έχει έλθει πια η ώρα να αντικατασταθεί από την επόμενη; Ω, ναι. Σίγουρα. "Ζήσε Μάη μου"...!