Για πολλούς, πάρα πολλούς gamers (όπως για όσους ξεκίνησαν να ασχολούνται "με το άθλημα" από την κυκλοφορία του αρχικού PlayStation και μετά) η 5η Μαΐου δεν σηματοδοτεί κάποιου είδους... κοσμοϊστορική επέτειο. Για πάρα πολλούς άλλους, ωστόσο, είναι τίποτε λιγότερο από το αντίστοιχο της... ανακάλυψης της φωτιάς, αφού ακριβώς αυτήν την ημέρα το 1992 κυκλοφόρησε στην παγκόσμια αγορά ο τίτλος-"πατέρας" της συνομοταξίας των shoot' em up πρώτου προσώπου (για τους φίλους FPS). Αναφερόμαστε φυσικά στο περίφημο Wolfenstein 3D, τη δημιουργία της id Software που όχι μόνο έκανε γνωστή, αλλά "άνοιξε το δρόμο" για αναρίθμητους άλλους τίτλους-μιμητές που - προοδευτικά - συνέβαλλαν στην εξέλιξη αυτής της κατηγορίας όπως την γνωρίζουμε σήμερα.

Όσοι και όσες, βέβαια, θέλουν να είναι απόλυτα ακριβείς, θα παρατηρήσουν ότι (α) το "video game" που αναγνωρίζεται ως το παρθενικό παράδειγμα "προοπτικής πρώτου προσώπου" είναι το Maze War του 1974, αλλά και ότι (β) το Wolfenstein 3D δεν ήταν η πρώτη απόπειρα της id στη δημιουργία ενός τίτλου που εκτυλίσσεται "μέσα από τα μάτια του πρωταγωνιστή", αφού αυτή ήταν το παντελώς άγνωστο Catacomb 3D. Και θα έχουν δίκιο. Το Wolfenstein 3D, ωστόσο, ήταν το πρώτο που εκμεταλλευόταν τις νεόφερτες τότε κάρτες γραφικών, το πρώτο που χρησιμοποίησε τις πασίγνωστες πια ενδείξεις για τo υπόλοιπο της ενέργειας και των πολεμοφοδίων του παίκτη, αλλά και το πρώτο που επέτρεψε την απολύτως ελεύθερη κίνηση του παίκτη τόσο στους δύο άξονες, όσο και σε 360 μοίρες γύρω από τον εαυτό του. Πρόκειται για πράγματα που σήμερα θεωρούμε απλώς προφανή αλλά, εν έτει 1992, αυτά τα στοιχεία (και τα ψευδο-3D γραφικά του) κατόρθωσαν να συνθέσουν το είδος της αλληλεπιδραστικής εμπειρίας που συνάρπασε πολλές χιλιάδες gamers - και "έβαλε ιδέες" σε πολλές εταιρείες για... "έμπνευση", βέβαια, όπως την Epic (ναι, ακόμη και τότε!) με το Ken's Labyrinth.

Στο Wolfenstein 3D, πάντως, οι gamers που σήμερα αρέσκονται στα FPS σε οποιοδήποτε φορμά χρωστούν κάτι απλούστερο: την ενθάρρυνση της id από την υποδοχή της οποίας έτυχε ο συγκεκριμένος τίτλος, ώστε η... "παρέα από το Texas" να προχωρήσει την επόμενη χρονιά στην ανάπτυξη του θρυλικού Doom και να θέσει πλέον σε καθοριστική τροχιά εξέλιξης τη συνομοταξία που μόλις είχε δημιουργηθεί. To Doom με τη σειρά του καθιέρωσε το Δικτυακό ανταγωνιστικό gameplay στη συνείδηση εκατομμυρίων κατόχων PC (και απέκτησε με τη σειρά του μιμητές αξιόλογους όπως τα Heretic, Marathon και Rise of the Triad), ενώ ο διάδοχος του Doom - τεχνολογικά και από άποψης gameplay - το Quake, οδήγησε τα FPS στη μορφή με την οποία τα αντιλαμβανόμαστε σήμερα. H "συνταγή" των shoot' em up πρώτου προσώπου συνέχισε να εμπλουτίζεται με νέα συστατικά τα επόμενα χρόνια προφανώς, μέσα από ΑΑΑ παραγωγές όπως τα Unreal Tournament, Half Life και CounterStrike, όμως ήταν ομολογουμένως ο "πυρήνας" του Wolfenstein 3D αυτός που έθεσε τις βάσεις για κάτι τέτοιο.

Σήμερα είναι αλήθεια ότι το Wolfenstein 3D έχει σχετιστεί στο μυαλό των gamers είτε με την παρωχημένη έκδοση που "κυκλοφορεί ελεύθερη" για το σύστημα εξομοίωσης ΜΑΜΕ (στην καλύτερη περίπτωση), είτε με τον... "πνευματικό αδελφό" Return to Castle Wolfenstein του 2001 (στη χειρότερη, αφού χωρίς να είναι κακό, δεν ήταν και πραγματικά καλό). Και ο ένας συσχετισμός, αλλά και ο άλλος αδικούν το ρόλο που έπαιξε ο τίτλος της id στην εξελικτική πορεία όχι μόνο των FPS, αλλά του gaming εν γένει. Άλλωστε η αμερικανική εταιρεία έχει σήμερα μεταλλαχθεί σε κάτι διαφορετικό και στηρίζεται οικονομικά πολύ περισσότερο στην τεχνολογία 3D γραφικών που αναπτύσσει και πωλεί, παρά στα games που δημιουργεί αυτά καθ' αυτά. Η στήλη ομολογεί, πάντως, ότι πολύ θα ήθελε να δει ένα video game αντίστοιχο του Wolfenstein 3D να εμφανίζεται σήμερα σε οποιοδήποτε φορμά: ίσως κάτι όχι απολύτως ριζοσπαστικό και πρωτοφανές, αλλά κάτι που να κάνει εκατομμύρια gamers να αισθανθούν ότι, ακόμη και στα πλαίσια γνώριμου gameplay, έχουν "περάσει σε νέο επίπεδο" σε σχέση με ό,τι υπήρχε μέχρι χθες στην αγορά. Ευσεβείς πόθοι, μάλλον...