...ένα αντίτυπο, ένας παίκτης, μόνο.
Τα νέα «κλειδώματα» έχουν σχεδιαστεί έτσι ώστε να περιορίζουν τη χρήση ενός αντίτυπου σε έναν καταναλωτή - κάτι που στο παρελθόν δεν ίσχυε. Όσο και αν οι εταιρίες αρνούνται να το αποδεχτούν, όσο κι αν επιμένουν για την παραχώρηση δικαιωμάτων σε κάθε καταναλωτή ξεχωριστά, η αλήθεια είναι ότι μεγάλο ποσοστό από αυτούς δανείζει - ίσως αφού ολοκληρώσει - τον τίτλο που αγόρασε και σε κάποιο φίλο ή φίλη για να παίξει. Τα νέα συστήματα DRM καθιστούν κάτι τέτοιο αδύνατο, αφού τα παιχνίδια συνδέονται πλέον μ' ένα συγκεκριμένο PC ή ένα λογαριασμό χρήστη σε κάποια υπηρεσία, οπότε δεν μπορούν να παιχθούν σε δεύτερο σύστημα. Όλα αυτά σημαίνουν, άλλωστε, αυτόματα και αποκλεισμό του εκάστοτε αντιτύπου από τη διαδικασία της μεταπώλησης, η οποία είναι μηχανισμός καθιερωμένος όχι μόνο από καταναλωτή σε καταναλωτή (μέσω αγγελιών), είτε ακόμη και μέσω αλυσίδων καταστημάτων (όπως γίνεται από τη Fnac και το Public στη χώρα μας).

...στηρίζεται σε κάτι ασταθές
Τα νέα συστήματα DRM, όπως αυτό της Ubisoft, εξαρτώνται από μία σύνδεση στο Internet για να λειτουργήσουν σωστά. Αυτό όμως πρακτικά σημαίνει ότι μια απλή αποσύνδεση - που θα μπορούσε να οφείλεται σε οποιονδήποτε από τους πολλούς παράγοντες που επηρεάζουν τη σταθερότητα μιας σύνδεσης - θα οδηγήσει το νέο σύστημα προστασίας σε αδιέξοδο και δεν θα επιτρέψει στον παίκτη να απολαύσει το παιχνίδι του μέχρις ότου όλα επανέλθουν σε λειτουργική κατάσταση. Με τις σύγχρονες μορφές DRM θα πρέπει να... προσευχόμαστε να μην υπάρξει πρόβλημα με τη γραμμή μας, το modem/router, τον ISP και ένα σωρό άλλα, τη στιγμή που είτε ενεργοποιούμε είτε παίζουμε ένα PC game.

Άλλωστε, τι γίνεται αν θελήσουμε να παίξουμε π.χ. το αυθεντικό αντίτυπο του Assassin’s Creed II που αγοράσαμε, στο laptop μας την ώρα που βρισκόμαστε κάπου εν κινήσει ή μακριά από το σπίτι και κατά πάσα πιθανότητα χωρίς Δικτυακή σύνδεση; Είναι άλλος ένας περιορισμός που αδίκως τα συστήματα DRM επιβάλλουν.

...μας θεωρεί εξ ορισμού παράνομους
Η επιβολή των συστημάτων DRM έχει λάβει τον χαρακτήρα αυτό ακριβώς επειδή οι εταιρείες έκδοσης PC games εκλαμβάνουν - και θέλουν κι εμείς να εκλάβουμε - μερικά πράγματα ως δεδομένα. Όπως, για παράδειγμα, τον ισχυρισμό ότι... κάθε παράνομο αντίγραφο που διακινείται, ισούται με μία χαμένη πώληση αυθεντικού, κάτι καταφανώς λανθασμένο. Σαφώς υπάρχει ένα μέρος του καταναλωτικού κοινού που δε θα αγόραζε αυθεντικά games ακόμη και αν προσφέρονταν σε πολύ χαμηλές τιμές - όμως αυτό δεν σημαίνει πως οι υπόλοιποι, αξίζουμε μεταχείριση... εγκληματία. Εξάλλου, ακόμη και με παράνομα μέσα να εξαπλωθεί η φήμη ενός καλού PC game, είναι σχεδόν βέβαιο ότι «θόρυβος» που θα δημιουργηθεί γύρω από αυτό θα φέρει σε δεύτερη φάση περισσότερες νόμιμες πωλήσεις.