Με μία λέξη: έξυπνα. Με έναν τρόπο, δηλαδή, τέτοιο, ώστε να πετυχαίνει τον αντικειμενικό του στόχο - να προστατεύει τη δουλειά των δημιουργών του εκάστοτε PC game - αλλά παράλληλα όχι μόνο να μην ταλαιπωρεί τον νόμιμο καταναλωτή, αλλά να του προσφέρει το "κάτι παραπάνω" για τη διαδικασία στην οποία τον βάζει. H προσέγγιση της Ubisoft στο πρόσφατο παράδειγμα των Assassin's Creed II και Silent Hunter V, αφού το αναφέραμε, είναι χαρακτηριστική περίπτωση του πώς... δεν θα έπρεπε να λειτουργεί ένα σύστημα DRM: ο χρήστης υποχρεώνεται να συνδεθεί στο Internet, αλλά η σύνδεση αυτή τον δεσμεύει, δεν τον βοηθά.

Το Assassin’s Creed 2, συγκεκριμένα, αν χαθεί η Δικτυακή σύνδεση... σταματά να λειτουργεί επιτόπου (!). Απαράδεκτη πρακτική. Ας βάλουμε υποθετικά στη θέση του π.χ. το επόμενο FIFA. Πόσο πιο πρόθυμα θα συνδεόταν ο χρήστης με τους severs της Ubisift - για την υποχρεωτική διαδικασία πιστοποίησης - αν ήξερε ότι π.χ. θα μπορεί την ώρα που παίζει να ενημερώνεται για τις εξελίξεις πραγματικών αγώνων που θα λάμβαναν χώρα εκείνη τη στιγμή, εξελίξεις γύρω από την αγαπημένη του ομάδα ή και την πορεία των φίλων του στο εικονικό πρωτάθλημα της ΕΑ; Η απάντηση είναι, πιστεύουμε, προφανής.

Συμπέρασμα: θεμιτή και λογική η χρήση των συστημάτων DRM, αλλά με τον όρο να μην ταλαιπωρείται πιο πολύ απ’ όλους... ο καταναλωτής που αγοράζει ένα νόμιμο προϊόν και ήδη έχει τιμήσει με τα χρήματά του τη δουλειά των δημιουργών! Γιατί - τραγική ειρωνεία - όσοι προτιμήσουν να αποκτήσουν το κλεψίτυπο αντίγραφο αντί για το αυθεντικό, θα ξεπεράσουν εύκολα τον όποιο "σκόπελο" με κάποιο εδικό πρόγραμμα (crack/patch) και μετά την πρώτη εγκατάσταση δεν θα ταλαιπωρηθούν ούτε στο ελάχιστο. Και με δεδομένο ότι κανένα σύστημα προστασίας εν τέλει δεν είναι απόρθητο, κρίμα δεν είναι εν τέλει οι ίδιες οι εκδότριες εταιρείες να ωθούν τον κόσμο προς το πιο βολικό, κι ας είναι παράνομο; Είναι, γι' αυτό ελπίζουμε η όλη προσέγγιση να αλλάξει. Προτιμητέον, σύντομα!