Με τα θυμόσοφα γνωμικά του ελληνικού λαού μπορεί ή μπορεί να... μην έχει καλή σχέση κανείς, το "ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη" όμως είναι πασίγνωστο: όταν μία κατάσταση έχει παγιωθεί, ένα μόνο ενάντιο παράδειγμα δεν αρκεί για να την αλλάξει. Στον κόσμο του gaming αυτό θα μπορούσε να μεταφραστεί έτσι: "ένα video game δεν μπορεί από μόνο του να επαναφέρει στο προσκήνιο μια κατηγορία τίτλων που έχει καταλήξει στο περιθώριο". Τα fighting games - που αναθέτουν στους gamers τον έλεγχο ενός μαχητή πολεμικών τεχνών και αποστολή την νίκη απέναντι σε άλλους τέτοιους μαχητές, σε συγκρούσεις σώμα με σώμα - ήταν, για πολλά χρόνια, αυτή ακριβώς η κατηγορία. Απούσα από τα top ten πωλήσεων, παραγκωνισμένη από άλλα είδη games που αγκάλιασε το ευρύ κοινό, περιορισμένη σε αφοσιωμένο αλλά μικρό αναλογικά κοινό. Σε τέτοιες περιπτώσεις απαιτείται... reset - κι όχι αυτό με το συνδυασμό πλήκτρων. Αυτό με το ένα πλήκτρο, το βίαιο. Το hard reset, όπως λέμε.
Ποιό video game θα ήταν, λοιπόν, καταλληλότερο να πατήσει αυτό το πλήκτρο, από εκείνο που είχε καταστήσει τα fighting games τόσο δημοφιλή στη δεκαετία του '90; Απάντηση: κανένα. Γι' αυτό και ήταν τόσο ταιριαστό το comeback του θρυλικού Street Fighter την άνοιξη του 2009. Έστω κι αν κανείς μας δεν περίμενε πραγματικά ότι θα κατάφερνε να αναζωογονήσει την κατηγορία των fighting games... μόνο του!
Τα Street Fighter είναι η σειρά τίτλων που έχει... "κουράσει" περισσότερο από όλες τις άλλες της η Capcom, με μεγάλο αριθμό εκδόσεων που δεν διέφεραν πολύ μεταξύ τους και πολλαπλές εκδόσεις των ίδιων τίτλων σε πολλαπλά φορμά. Γι' αυτό και ναι μεν είχε κερδίσει το σεβασμό μας, όλων μας, για τα όσα έχει προσφέρει στην κατηγορία, αλλά όταν ακούσαμε για πρώτη φορά σχετικά με το Street Fighter IV το καλοκαίρι του 2008, κυνικά αναρωτηθήκαμε: "Ακόμη ένα Street Fighter; Και με γραφικά δύο διαστάσεων, στην εποχή του 3D; ". Δεν θα μπορούσαμε να είχαμε πέσει περισσότερο έξω, γιατί η Capcom είχε άλλα στο μυαλό της: εκείνο το... reset!
