Συνεχίζοντας να ακολουθεί την στρατηγική των επανεκδόσεων παλαιότερων τίτλων PlayStation σε νεότερα συστήματά της - πρακτική για την οποία έχει μεν δεχθεί έντονη κριτική τα τελευταία χρόνια μα ακολουθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο από το 2009 - η Sony διαθέτει σήμερα και στην ελληνική αγορά το The Last of Us Part II Remastered για το PlayStation5. Το The Last of Us Part II, από πολλές απόψεις το "κύκνειο άσμα" του PS4, πρωτοκυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 2020 σε συνθήκες ευνοϊκές κι αντίξοες ταυτόχρονα - την πανδημία του COVID-19 σε πλήρη εξέλιξη - σημειώνοντας, δικαίως, τεράστια εμπορική επιτυχία. Κατά βάση αναμενόμενη λοιπόν η ανακοίνωση της επανέκδοσης για PS5, προκάλεσε όμως ουκ ολίγες αντιδράσεις για διάφορους λόγους, από τον χαρακτηρισμό "Remastered" (αν είναι ακριβής και τον αξίζει ή όχι) μέχρι την σκοπιμότητα της νέας έκδοσης αυτή καθ' αυτή (παρομοίως είχε αμφισβητηθεί και η αντίστοιχη του The Last of Us Part I). Οι επανεκδόσεις παλαιότερων megahits της Sony για τα νεότερα PlayStation είναι θέμα συζήτησης που σαφέστατα αξίζει δικό του άρθρο - όμως, για την ώρα, ποιούς από τα σχεδόν 53 εκατομμύρια κατόχων ενός PS5 αφορά περισσότερο το The Last of Us Part II Remastered;

Η συγκεκριμένη παραγωγή είναι ένα από εκείνα τα games του οποίου το σενάριο - τί συμβαίνει στον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα, πώς εξελίσσεται η υπόθεση και γιατί καταλήγει με τον τρόπο που η Naughty Dog έχει επιλέξει - είναι σημαντικό να το ανακαλύψει κανείς μόνος και σταδιακά. Μόνο μία γενικόλογη λοιπόν περιγραφή του όλου πλαισίου μπορούμε να δώσουμε ώστε ν' αποφύγουμε πιθανά spoilers (προφανώς για τους παίκτες που δεν έχουν παίξει ήδη την έκδοση του τίτλου για PS4): ο τίτλος ξεκινά 5 χρόνια μετά από τον αρχικό, σε μία κοινότητα επιζώντων στο Jackson του Wyoming όπου η Ellie και ο Joel έχουν πλέον εγκατασταθεί και περνούν την ζωή τους με - σχετική πάντοτε - ασφάλεια και ηρεμία. Ένα βίαιο γεγονός διαταράζει την ηρεμία αυτή και θα ωθήσει την Ellie σε μία σειρά από επιλογές μέσα από τις οποίες επιδιώκει δικαιοσύνη, μεν, αλλά οδηγείται και σε μονοπάτια για τα οποία δεν ήταν έτοιμη.

Η Ellie για να πετύχει τον στόχο της θα πρέπει να αντιμετωπίσει τόσο ανθρώπους που έχουν μολυνθεί από την πανδημία και μεταλλαχθεί όπως τους είχαμε συναντήσει στο αρχικό The Last of Us (Infected), όσο και άλλους, διαφόρων... παρατάξεων και ιδεών, υγιέστατους αλλά το ίδιο αρρωστημένα βίαιους ή εμμονικούς. Αυτό οφείλεται στο ολοφάνερα περισσότερο φιλόδοξο και περίπλοκο προαναφερθέν σενάριο, το οποίο αναγκάζει την Ellie να επισκεφθεί πολλές διαφορετικές περιοχές. Είναι πανέμορφα σχεδιασμένες, ρεαλιστικές στην διαμόρφωσή τους και σημαντικά μεγαλύτερες από τις αντίστοιχες του αρχικού, ενθαρρύνοντας την εξερεύνηση και προσφέροντας εναλλακτικές διαδρομές περισσότερες απ' όσες ειλικρινά περιμέναμε. Δεν μπορεί να είναι και... "ανοιχτού κόσμου" το The Last of Us II, βέβαια, ούτε θα ήθελε κάτι τέτοιο - όμως, για σεναριακό τίτλο που στηρίζεται τόσο στην αποτελεσματική σκηνοθεσία, προσφέρει ελευθερία κινήσεων απρόσμενη.

Παρόμοια ελευθερία κινήσεων, δηλαδή ενισχυμένη σε σχέση με του προκατόχου του, προσφέρει ο τίτλος και όσον αφορά στο πώς μπορεί ο παίκτης να αντιμετωπίσει τους διαφόρων τύπων αντιπάλους της Ellie. Υπάρχει η προσέγγιση της απόκρυψης με την χρήση του περιβάλλοντος να προσφέρει κάλυψη μέχρι να έλθει η ώρα για το σιωπηλό θανάσιμο χτύπημα, υπάρχει συχνά η δυνατότητα της εξουδετέρωσης των αντιπάλων μεταξύ τους (ας μην ξεχνάμε πως οι Infected επιτίθενται σε όλους τους υγιείς), υπάρχουν ακόμη και περιπτώσεις που ο παίκτης μπορεί να αποφύγει εντελώς την σύγκρουση και να ολοκληρώσει το εκάστοτε επίπεδο χωρίς να... δολοφονήσει τους πάντες. Η αλήθεια, ωστόσο, είναι πως σε μεγάλο ποσοστό των περιπτώσεων η Ellie τους αντιπάλους που δεν θα μπορέσει να εξουδετερώσει από μακριά θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει σώμα με σώμα, ενίοτε ομαδικά, με τρόπο εξαιρετικά βίαιο, ωμό, αιματηρό, ρεαλιστικό και γι' αυτό συγκλονιστικό έως αποτρόπαιο κάποιες φορές.

Αυτό το τελευταίο σημείο, της ωμής βίας, ίσως φαντάζει σχεδόν... αστείο να το υπογραμμίζει κανείς εν έτει 2024 σε ένα video game που αντικείμενο έχει την εκδίκηση και την επιβίωση σε έναν μεταποκαλυπτικό κόσμο - όμως αυτό... θα πρέπει "να λέει κάτι από μόνο του". Δεν είναι απλώς το ότι στο The Last of Us Part II ο παίκτης θα χρειαστεί μέχρι το τέλος να θανατώσει αμέτρητους ανθρώπους και άλλα πλάσματα. Είναι και το πώς αναπαρίσταται αυτή η αιματηρή βία - άκρως ρεαλιστικά - και, πολύ περισσότερο, το πώς αυτή η διαδικασία συνδέεται άρρηκτα με το συναισθηματικό κόστος που έχει για την Ellie. Διαδικασία την οποία, λόγω του καλογραμμένου σεναρίου και της αποτελεσματικής σκηνοθεσίας, ο παίκτης εν τέλει μοιράζεται με τρόπο σχεδόν επώδυνο. Δεν είναι τυχαίο που ο τίτλος φέρει τον χαρακτηρισμό του "Κατάλληλου μόνο για άνω των 18 ετών" (PEGI 18): είναι γιατί... το εννοεί!

Αν και, όπως αναφέραμε, οι ωμές μάχες σώμα με σώμα είναι συχνές και αναπόφευκτες στο The Last of Us Part II, οι παίκτες έχουν στην διάθεσή τους πιο πολλές κινήσεις (που αποδίδονται με αισθητά περισσότερο πειστικό animation απ' ότι στο αρχικό) και όπλα - και... ευτυχώς, γιατί οι αντίπαλοι της Ellie είναι ταχύτεροι και αισθητά "εξυπνότεροι" επίσης, ειδικά σε ομάδες, "σαρώνοντας" κάθε εκατοστό των χώρων όπου κινούνται αν την αντιληφθούν. Τα προαναφερθέντα εκτενή περιβάλλοντα σε αυτές τις περιπτώσεις που η Ellie έχει "κυκλωθεί" βοηθούν αποτελεσματικά. Τα τελευταία αξιοποιούνται έξοχα και σε ουκ ολίγους έξυπνους γρίφους, δύσκολους μα λογικούς, οι οποίοι ευτυχώς έχουν υλοποιηθεί με τρόπο που δεν διαταράζει τον ρυθμό του τίτλου. Προσθέτοντας κανείς και ορισμένα μέσα μεταφοράς που αξιοποιούνται, συνθέτει εύκολα την εικόνα μιας παραγωγής που επιδιώκει και όντως προσφέρει αρκετή ποικιλία στο πέρασμα των περίπου 30 ωρών που διαρκεί σεναριακά.