Μπορεί να ακούγεται παράξενο το γεγονός ότι, εν έτει 2008 και με το hardware που έχουν πια στη διάθεσή τους οι gamers, ορισμένες παραγωγές ενδέχεται να μην είναι σε θέση να "τιμήσουν" την "κληρονομιά" που συνοδεύει το όνομά τους από το μακρινό παρελθόν - όμως, εν τέλει, αυτό ακριβώς φαίνεται να συνέβη στο νέο Alone in the Dark της Atari. Αυτό υποθετικά αποτελεί "πνευματικό διάδοχο" του τίτλου εκείνου της Infogrames που, εν έτει 1992, ουσιαστικά "έφευρε" την κατηγορία των τίτλων survival horror (κι ας έχει περισσότερη "δόξα" η σειρά των Resident Evil). Υπό ανάπτυξη σχεδόν για μία τριετία, δε, θα περίμενε κανείς ότι η φιλόδοξη πρόταση της Atari θα ήταν, τουλάχιστον, αξιοπρεπής, αν όχι ποιοτική. Τί πήγε λοιπόν τόσο, μα τόσο στραβά με αυτόν;

Με λίγα λόγια, είναι αρκετά τα πράγματα που δεν λειτουργούν σωστά και πολύ λίγα τα πράγματα που καθιστούν το νέο Alone in the Dark αξιοπρόσεκτο, πάντοτε για τα δεδομένα του 2008. Το επιφανειακό, για παράδειγμα, σενάριο του πρώτου τίτλου συγχωρούνταν σε έναν βαθμό, το αντίστοιχο όμως του καινούργιου - με τον ίδιο πρωταγωνιστή να επιδιώκει να λύσει μυστήρια του ίδιου υπερφυσικού είδους στο Central Park της Νέας Υόρκης αντί για την οικία Derceto - δεν μπορεί να κριθεί με την ίδια επιείκεια. Οι διάλογοι, που αποδίδονται ερασιτεχνικά και με μηδενική πειστικότητα, δεν βοηθούν, ενώ και μόνο το γεγονός ότι μπορεί να μεταβεί κανείς από το ένα τμήμα της "υπόθεσης" στην άλλη χωρίς καμία ουσιαστική συνέπεια, μάλλον "μιλά από μόνο του" όσον αφορά στην συνοχή και το "ρυθμό" της πλοκής.

Πολύ σημαντικότερα, ωστόσο, είναι τα προβλήματα του gameplay αυτού καθ' αυτού. Οι δημιουργοί του Alone in the Dark έκριναν σκόπιμο να προσπαθήσουν... "με το στανιό" να ενσωματώσουν πρωτότυπα στοιχεία (όπως το χειρισμό του inventory, που απεικονίζει τον κεντρικό χαρακτήρα του κυριολεκτικά να συλλέγει αντικείμενα από τσέπες στα ρούχα του!), αντί να σιγουρευτούν ότι έχουν πρώτα εξασφαλίσει την απροβλημάτιστη λειτουργία άλλων, σημαντικότερων στοιχείων. Όπως του... χειρισμού, που είναι ανακριβής, εκνευριστικός και σε πολλά σημεία πραγματικό "εμπόδιο" για τον παίκτη, κυρίως στα σημεία όπου πρέπει να εμπλακεί σε μάχες σώμα με σώμα ή στην οδήγηση οχημάτων. Όπως του συνδυασμού αντικειμένων, που άλλοτε λειτουργεί όπως περιμένει κανείς κι άλλοτε... καθόλου (χωρίς να είναι όμως εμφανές το γιατί). Ή όπως των ίδιων των γρίφων, κάποιοι από τους οποίους είναι ενδιαφέροντες, οι περισσότεροι όμως και κοινότυποι, και αντιλογικοί, και εν τέλει βαρετοί είναι.

Δυστυχώς, και στον τεχνικό τομέα το Alone in the Dark δεν καταφέρνει να δώσει εικόνα τίτλου σύγχρονου. Τα γραφικά του είναι ατμοσφαιρικά σε έναν βαθμό, αλλά στερούνται λεπτομέρειας τόσο τα μοντέλα των χαρακτήρων, όσο και τα textures (κάτι που στην έκδοση για PC, σε υψηλότερη ανάλυση, τα καθιστά σχεδόν αντιαισθητικά σε σημεία). Αντιθέτως, καλύτερος είναι ο φωτισμός και τα ειδικά εφέ, χωρίς όμως να "διασώζουν" τον οπτικό τομέα συνολικά. Η μουσική είναι σαφώς προσεγμένη, σε σχέση τουλάχιστον με τους σχεδόν τραγελαφικά κακούς διαλόγους, όμως κι αυτή μέχρι ένα σημείο μπορεί να βοηθήσει, όχι παραπάνω. Η παρουσίαση θα μπορούσε να είναι σε όλα της τα στοιχεία λιγότερο υπερφίαλη, ενώ οι επιλογές και ρυθμίσεις είναι τυπικές (οι κάτοχοι PC τουλάχιστον μπορούν να ορίσουν πολύ περισσότερα πράγματα).

Μετά από όλα τα παραπάνω, είναι μάλλον προφανές το γεγονός ότι η στήλη δεν μπορεί να προτείνει όχι για αγορά, αλλά ούτε καν για... ενοικίαση το Alone in the Dark. Για κάθε ένα στοιχείο του που θα μπορούσε να προσφέρει ψυχαγωγία, υπάρχουν δέκα που εκνευρίζουν και απογοητεύουν, συνθέτοντας ένα σύνολο με το οποίο δεν αξίζει εν τέλει να ασχοληθεί κανείς. Και είναι κρίμα, καθώς και προσπάθεια φαίνεται να έχει καταβληθεί, και το πρωτογενές υλικό δεν ήταν καθόλου άσχημο. Όπως αποδεικνύεται, η... διάθεση από μόνη της δεν αρκεί και η Atari καλά θα κάνει να μην στηρίζει τις (όποιες) τύχες της φέτος σε αυτή τη μετριότητα. Ας ελπίσουμε ο Phil Harisson να μην επιτρέψει ξανά να διατεθεί στο εμπόριο τέτοια παραγωγή με το λογότυπο της ιστορικής εταιρείας στη συσκευασία του...

Βαθμολογία: *