Στο Bad Company, την πρώτη απόπειρα της DICE με έμφαση όχι στη multiplayer αλλά τη σεναριακή πλευρά ενός FPS, ο παίκτης αναλαμβάνει το ρόλο ενός οπλίτη που υπηρετεί στο ομώνυμο σώμα - το οποίο έχει ονομαστεί έτσι επειδή οι στρατιώτες που το αποτελούν δεν είναι ακριβώς... ηθικό παράδειγμα προς μίμηση. Αν και αρχικά ο πρωταγωνιστής πολεμά για λογαριασμό των ΗΠΑ απέναντι σε έναν φανταστικό (αλλά καθαρά... ανατολικής προέλευσης) εχθρό, γρήγορα η Bad Company στρέφεται προς το προσωπικό κέρδος ως απώτερο σκοπό. Ίσως εμπνευσμένο από ταινίες όπως το The Three Kings, το νέο Battlefield δανείζεται, εκτός από σεναριακά στοιχεία, και πολλές δόσεις χιούμορ, που το διαχωρίζουν ευχάριστα από άλλα FPS της αγοράς (τα οποία δείχνουν να παίρνουν... πολύ στα σοβαρά τον εαυτό τους ενίοτε) και μάλιστα σε βαθμό σημαντικό.

Ο παίκτης στην πλειοψηφία των περιπτώσεων μεταβαίνει από το ένα πεδίο της μάχης στο άλλο για να εκτελέσει διάφορες αποστολές, που συνήθως περιορίζονται στην απλή εξόντωση των εχθρικών δυνάμεων. Οι τρεις σύντροφοι του πρωταγωνιστικού χαρακτήρα δεν παίζουν ουσιαστικό ρόλο στα πράγματα και, αφού ο παίκτης δεν τους ελέγχει, αποτελούν στοιχείο μάλλον διακοσμητικό (αν εξαιρέσει κανείς τα αστεία σχόλιά τους δηλαδή). Αυτό που παίζει σημαντικό ρόλο στο gameplay είναι το γεγονός ότι ο μηχανισμός προβολής των γραφικών του τίτλου επιτρέπει την πρακτική καταστροφή... οποιουδήποτε στοιχείου του περιβάλλοντος. Από ένα βαρέλι πίσω από το οποίο θα προσπαθήσει ο παίκτης να καλυφθεί, έως ένα σπίτι στο οποίο θα προσπαθήσει να βρει καταφύγιο, όλα είναι καταστρέψιμα και μάλιστα με τρόπο συχνά θεαματικό. Αυτό το χαρακτηριστικό του Bad Company καθιστά τις μάχες συναρπαστικές, συχνά μάλιστα οδηγεί τον παίκτη και σε πιο... "δημιουργικούς" τρόπους αντιμετώπισης των δύσκολων καταστάσεων, αξιοποιώντας και τα διαθέσιμα όπλα και οχήματα.

Από την άλλη πλευρά, η τεχνητή νοημοσύνη των αντιπάλων στρατιωτών δεν είναι ακριβώς κορυφαία, οδηγώντας τους τελευταίους είτε σε ανόητες κινήσεις είτε (προς το τέλος του σεναριακού τμήματος) σε... αφύσικα επίπεδα ικανότητας στη σκοποβολή. H ύπαρξη μίας... θαυματουργής ένεσης που ο παίκτης μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να χρησιμοποιήσει για να ανανεώσει την ενέργειά του (και να τη χρησιμοποιεί σχεδόν όποτε θέλει!), μειώνει σε αισθητό βαθμό την αγωνία και την "πίεση" στο πεδίο της μάχης. Το γεγονός, δε, πως αφού ο παίκτης σκοτωθεί, επανεμφανίζεται όχι σε checkpoint αλλά περίπου εκεί όπου έχασε, και με όλους τους ήδη ηττημένους αντιπάλους να παραμένουν νεκροί, καθιστά την εκπλήρωση κάθε αποστολής απλώς θέμα χρόνου.

Στον τεχνικό τομέα, το Bad Company "καταφέρνει" κάτι ασύνηθες για σύγχρονο video game: ο ήχος του είναι σημαντικά καλύτερος από τα γραφικά του! Τα τελευταία δεν είναι σε καμία περίπτωση "δευτεροκλασάτα", καθώς προσφέρουν σε HD το επίπεδο λεπτομέρειας που μπορούμε πλέον να απαιτούμε από ένα PS3 ή ένα Xbox 360. Η αλήθεια όμως είναι ότι έχουμε δει όμως και καλύτερα στο ίδιο στυλ τίτλων. Καλύτερο ήχο, όμως, πολύ λίγα games αυτής της γενιάς μπορούν να ισχυριστούν ότι προσφέρουν: αυτός είναι συγκλονιστικός, τόσο ως προς την ένταση και την ποιότητά του στα εφέ, όσο και ως προς την αληθοφάνειά του όσον αφορά στον τρόπο με τον οποίο ακολουθεί τα τεκταινόμενα στην οθόνη: με διαφορετικό τρόπο ακούγονται ότι καταρρέουν διάφορα κτίσματα, αλλιώς ακούγονται οι σφαίρες από διάφορες αποστάσεις και κατευθύνσεις, διακριτός είναι ο τρόπος με τον οποίο διαφορετικά υλικά συγκρούονται μεταξύ τους στις εκρήξεις. Η μουσική, δε, είναι επίσης προσεγμένη. Σε συστήματα home cinema υψηλών προδιαγραφών, ηχητικά το νέο Battlefield είναι απλώς... διαφήμιση για τα σύγχρονα video games. Τίποτε λιγότερο.

Στα υπόλοιπα τεχνικά, κανένα παράπονο. Ο έλεγχος είναι πολύ καλός και δεν θα δημιουργήσει προβλήματα σε κανέναν, η παρουσίαση είναι ό,τι περιμένει κανείς από τίτλο που φέρει το λογότυπο της Electronic Arts στη συσκευασία του (έστω κι αν το σενάριο είναι, όπως προαναφέρθηκε, απλοϊκό και χιουμοριστικής προσέγγισης), ενώ τα μενού επιλογών προσφέρουν όλες τις απαραίτητες ρυθμίσεις. Στις επιλογές παιχνιδιού η DICE με το Bad Company δεν προσφέρει την ίδια γκάμα που έχουν συνηθίσει να απολαμβάνουν οι κάτοχοι PC: μιλώντας πάντοτε για online αναμετρήσεις, παρόν είναι μόνο το Gold Rush Mode, το οποίο επιτρέπει τη συμμετοχή έως και 24 παικτών, πέντε διαφορετικών κλάσεων, σε οκτώ διαφορετικά πεδία μάχης. Το Gold Rush πάντως αποδεικνύεται εξαιρετικά προσεγμένο και άκρως εθιστικό, ενώ η DICE έχει υποσχεθεί για το μέλλον και τη δωρεάν διάθεση του διάσημου Conquest Mode, που γνωρίζουν όλοι οι φίλοι των παρελθόντων Battlefield.

Συνολικά, το Bad Company είναι ένας... ειλικρινής τίτλος. Μπορεί να μην διεκδικεί τις δάφνες του Call of Duty 4, προσφέρει όμως απλόχερα συναρπαστικές συγκρούσεις και συγκινήσεις, ειδικά αν το PS3 ή το Xbox 360 είναι συνδεδεμένα σε σύστημα home cinema βασικών έστω προδιαγραφών. Το κοινό που αγάπησε τα Battlefield σε PC θα αποσπάσει πολλές ώρες διασκέδασης από το Bad Company, κι ας διαφέρει σε ένα βαθμό ως προσέγγιση από τους τίτλους των Η/Υ. Ο ιδανικός ίσως τίτλος για το καλοκαίρι, για "χαλαρό" παιχνίδι και "προπόνηση" στον καταιγιστικό ρυθμό των σύγχρονων FPS, εν έδει της... καταιγίδας που προμηνύεται στην επερχόμενη εορταστική περίοδο. Και ομολογούμε ότι περιμένουμε με αυξημένο ενδιαφέρον την επόμενη δημιουργία της DICE για τα hi-def οικιακά συστήματα διασκέδασης!

Βαθμολογία: ****