Πολύ λίγα video games πια έχουν την... τύχη ή την ατυχία της "βαριάς κληρονομιάς", υπό την έννοια πως η πρώτη τους έκδοση ήταν τόσο καλή, ώστε οι προσδοκίες για τη δεύτερη να είναι πολύ υψηλές. Στον τομέα των γραφικών, όμως, το Crysis 2 έχει αναμφίβολα αυτήν την τύχη/ατυχία. Με την πρώτη, άκρως εντυπωσιακή έκδοση για PC να αποτελεί μέτρο σύγκρισης για οποιοδήποτε shoot' em up πρώτου προσώπου εδώ και 3 χρόνια, λοιπόν, η δεύτερη έκδοση θα πρέπει να είναι εκθαμβωτική, σωστά; Σωστά, όμως το Crysis 2 θα πρέπει να το κρίνει κανείς διαφορετικά, καθώς έχει σχεδιαστεί παράλληλα για PlayStation3, Xbox 360 και PC - και με βλέψεις όχι μόνο... οπτικού demo, αλλά εκπροσώπου των FPS ικανού να προκαλέσει ένα Killzone ή ένα Halo. Πώς τα καταφέρνει και στους δύο αυτούς ρόλους, λοιπόν;

Οι παίκτες που είχαν την ευκαιρία να παίξουν το αρχικό Crysis θα διακρίνουν γνώριμα στοιχεία στο διάδοχό του, χωρίς αυτό να σημαίνει πως αυτά είναι απαραίτητα στους υπόλοιπους: ναι, αντίπαλοι είναι και πάλι οι εξωγήινοι (αλλά όχι μόνο), ναι, η εξωσκελετική στολή του κεντρικού χαρακτήρα τον καθιστά και πάλι πρακτικά... σούπερ ήρωα (και είναι αναβαθμίσιμη), ναι, η πρόκληση βρίσκεται στο συνδυασμό των όπλων και αυτών των ικανοτήτων με τρόπους απρόσμενους (ενίοτε συναρπαστικούς). Όμως ο πρωταγωνιστής είναι διαφορετικός, το σκηνικό δεν είναι αυτό της κυριολεκτικής ζούγκλας αλλά αυτό της... μεταφορικής - μία Νέα Υόρκη που έχει καταστραφεί σχεδόν ολοσχερώς - και το σενάριο είναι πολυεπίπεδο κι ενδιαφέρον, όχι... ό,τι να' ναι. Το Crysis 2 ως παραγωγή χαρακτηρίζεται από εκείνα τα στοιχεία τα οποία περιμένουμε από τίτλους ΑΑΑ των Sony και Microsoft που φιλοδοξούν να αποδειχθούν system sellers, γεγονός ενδεικτικό.

Ο παίκτης θα πρέπει, λοιπόν, να χρησιμοποιήσει ενάντια σε ανθρώπινους στρατιώτες και εξωγήινους αντιπάλους την υπεράνθρωπη δύναμη, τα μεγάλα άλματα, την αυξημένη ταχύτητα, την αντοχή στα χτυπήματα αλλά και την ιδιότητα να γίνεται αόρατος, προκειμένου να επικρατήσει στο πεδίο της μάχης. Το οποίο αυτή τη φορά τυγχάνει να αλλάζει μορφή μεν, από το ένα αστικό περιβάλλον στο άλλο, αλλά να προσφέρει και περισσότερες επιλογές ως προς το πώς ο παίκτης θα χειριστεί κάθε κατάσταση. Είτε είναι με την ωμή δύναμη, είτε... διακριτικά, είτε με έξυπνο ή ανορθόδοξο τρόπο, είτε με έναν συνδυασμό των παραπάνω, υπάρχουν πάντοτε πολλαπλοί τρόποι να εξολοθρεύσει κανείς τους αντιπάλους του. Το Crysis 2 καταφέρνει έτσι να μην επαναλαμβάνεται και να μην γίνεται προβλέψιμο - τα δύο προβλήματα που μας ενοχλούν συνήθως σε τίτλους του είδους. Σε συγκεκριμένα σημεία δε, καλοσκηνοθετημένα, είναι πραγματικά εκπληκτική η αίσθηση του "μπορώ να κάνω ό,τι σκεφτώ" με τη στολή του πρωταγωνιστή. Απελευθερωτική, σχεδόν!