Κάθε φίλος και φίλη της στήλης που είχε ποτέ στην κατοχή του περισσότερα από δύο οικιακά συστήματα ηλεκτρονικής διασκέδασης, είναι σε θέση να προσυπογράψει το... αυταπόδεικτο: όλες οι εταιρείες ανάπτυξης τίτλων, ανεξαρτήτου μεγέθους και διαθέσιμων πόρων, δεν μπορούν αρχικά να αξιοποιήσουν όλες τις δυνατότητες ενός νέου Xbox ή ενός νέου PlayStation. Απαιτείται χρόνος για κάτι τέτοιο - πόσο μάλλον όταν τα οικιακά συστήματα είναι τα πρώτα αμιγώς υψηλής ευκρίνειας. Λογικό, λοιπόν, το Fight Night 3 της Electronic Arts (το οποίο εμφανίστηκε πολύ νωρίς στη διαδρομή του PS3 και του Xbox 360), να είναι μεν μία από τους πιο αξιόλογες προσπάθειες αθλητικών τίτλων με θέμα την πυγμαχία, μα όχι το mega-hit που θα περίμενε κανείς. Στα καταστήματα πάντως βρίσκεται αυτόν τον καιρό ο διάδοχός του, ο... "τέταρτος γύρος", ο οποίος είχε στη διάθεσή του 18 μήνες επιπλέον ανάπτυξης και την επιπρόσθετη εμπειρία της EA στα συστήματα της Sony και της Microsoft. Πόσο καλύτερος είναι, με αυτά ως δεδομένα;

Η σύντομη απάντηση είναι: πολύ καλύτερος, σε κάθε σχεδόν τομέα. Η... αναλυτική απάντηση δεν είναι άλλη από τις παραγράφους που ακολουθούν, φυσικά, έστω κι αν τα βασικά "συστατικά" στη "συνταγή" του νέου Fight Night δεν έχουν αλλάξει: οι παίκτες αναλαμβάνουν να ελέγξουν έναν πυγμάχο και να τον οδηγήσουν είτε στη νίκη απέναντι στον αντίστοιχο των φίλων τους, είτε στην κατάκτηση πρωταθλημάτων και τίτλων του επαγγελματικού μποξ. Διαθέσιμη είναι και πάλι μία ευρεία γκάμα από διαφορετικούς μποξέρ, σαράντα τον αριθμό και όλοι αντίστοιχοι αληθινών "μεγάλων ονομάτων": καθένας έχει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά του, όχι μόνο βάσει βάρους και σωματότυπου, αλλά και προσωπικού στυλ. Αν και δεν τυγχάνουμε πιστοί οπαδοί του αθλήματος, είμαστε βέβαιοι πως όσοι τυγχάνουν θα αναγνωρίσουν αμέσως χαρακτηριστικά στοιχεία στις κινήσεις πολλών από τους επαγγελματίες πυγμάχους που εμφανίζονται στο Round 4 (και δεν αναφερόμαστε μόνο στους Mike Tyson και Muhammad Ali). Στο συγκεκριμένο, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο κριτικής.

Από τα βασικά του Fight Night και πέρα, πολλά έχουν αλλάξει. Πρώτα απ' όλα ο χειρισμός: με διαφορετικό τρόπο οι παίκτες αποφεύγουν τις διάφορες γροθιές, αλλιώς αντεπιτίθενται, αλλιώς καταφέρνουν τα ισχυρά χτυπήματα. Η αίσθηση που δημιουργεί το Round 4 όντως είναι διαφορετική από αυτήν του Round 3, τόσο λόγω των παραπάνω, όσο και επειδή έχει αυξηθεί σημαντικά η ταχύτητα με την οποία καταφέρονται τα χτυπήματα και κινούνται οι πυγμάχοι γενικότερα. Το gameplay είναι ομολογουμένως περισσότερο συναρπαστικό έτσι, αλλά έχει χαθεί κάτι από τη συγκέντρωση και το ρυθμό των συγκρούσεων, που το Round 3 απέδιδε εύγλωττα. Και πάλι, ωστόσο, δεν έχει χαθεί το περιθώριο για τακτικές και γενικότερη στρατηγική: και μόνο το γεγονός ότι οι πυγμάχοι αναγκαστικά θα στηριχθούν σε διαφορετικά πλεονεκτήματα και θα βρεθούν αντιμέτωποι με πολλά διαφορετικά στυλ μποξέρ εξασφαλίζει ότι το Round 4 δεν θα παιχθεί ως... "παίζω πιάνο με τα πλήκτρα" arcade. Όσοι το προσεγγίσουν ως τέτοιο, δεν πρόκειται να προχωρήσουν μακριά, όπως πρέπει άλλωστε.