Κοινό μυστικό είναι βέβαια το γεγονός ότι τα video games και το σινεμά έχουν μια σχέση... περίεργη. Τα games που στηρίζονται σε ταινίες είναι στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων μέτρια (και αυτός είναι χαρακτηρισμός επιεικής). Οι ταινίες που στηρίζονται σε games είναι σχεδόν πάντα κακές (ενίοτε πάρα πολύ κακές). Οι βιομηχανίες και των δύο μορφών διασκέδασης συνεχίζουν να επιδιώκουν κάποιου είδους συνέργεια ανάμεσα στα film και τα games, με την ελπίδα να προσελκύσουν καταναλωτές κι από τα δύο κοινά. Απ' ότι αποδεικνύεται, πρακτικά έχουν αποτύχει - και αυτό γιατί δεν είναι η συλλογιστική που είναι λανθασμένη, λανθασμένες είναι ολοφάνερα οι μέθοδοι.

Η απάντηση, λοιπόν; Μια προσέγγιση διαφορετική. Ένα video game που αξιοποιεί πληθώρα κινηματογραφικών στοιχείων χωρίς να φιλοδοξεί να είναι ταινία. Ή, αντίστοιχα, ένα φιλμ που δεν έχει τη συνήθη "μονόδρομη" σχέση με το θεατή, αλλά τού προσφέρει τη δυνατότητα να επηρεάσει ορατά και ουσιαστικά την πλοκή, έστω κι αν το γενικό σενάριο παραμένει συγκεκριμένο. Αυτό είναι, από ένα σημείο και πέρα, το Heavy Rain της Sony: ένα ψυχολογικό θρίλερ με έντονα αλληλεπιδραστικό χαρακτήρα ή ένα action adventure αληθινά - κι όχι με όρους... marketing - κινηματογραφικό. Και τα δύο μαζί, στον ίδιο βαθμό.

Η υπόθεση του Heavy Rain στρέφεται γύρω από τον "δολοφόνο των Origami", έναν ψυχοπαθή που έχει σπείρει τον τρόμο σε μία ολόκληρη αμερικανική μεγαλούπολη με τις μεθόδους του. Ο άγνωστος απαγάγει τα θύματά του και αυτά βρίσκονται τέσσερις μέρες μετά από την εξαφάνισή τους νεκρά από πνιγμό, με μία ορχιδέα και ένα γλυπτό Origami τα μόνα στοιχεία στον τόπο του εγκλήματος που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στον εντοπισμό του. Η αστυνομία δείχνει ανίκανη να εντοπίσει τον ψυχοπαθή εγκληματία, το κλίμα του φόβου στην πόλη γίνεται αβάσταχτο... και, όταν ένα ακόμη αγόρι ονόματι Shaun Mars εξαφανίζεται, τέσσερις ασύνδετοι φαινομενικά άνθρωποι εμπλέκονται στην έρευνα για τον "δολοφόνο των Origami" και τα ίχνη του παιδιού.