Αίμα. Ω, ναι. Και στα προηγούμενα Ninja Gaiden ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας, ο Ryu Hayabusa, έπρεπε να αντιμετωπίσει και να εξολοθρεύσει... όπως περιμένει κανείς από έναν ninja αμέτρητους αντιπάλους, αλλά τη νέα αυτή έκδοση πρέπει να τη χαρακτηρίσει κανείς ως πραγματικό "λουτρό αίματος". Δεν είναι μόνο η παραστατικότατη απεικόνιση με την οποία αποκεφαλίζονται, διαμελίζονται και γενικώς σφαγιάζονται οι ορδές από πολεμιστές στο δρόμο του παίκτη (και άλλα πλάσματα...). Είναι και ο σχεδόν ανατριχιαστικά αληθοφανής τρόπος - με πολλά διαφορετικά όπλα και ανάλογο μαχητικό στυλ - με τον οποίο ο τελευταίος επιτυγχάνει κάτι τέτοιο, οι λόγοι για τους οποίους το Ninja Gaiden II μας έκανε να σκεφτούμε ότι ναι, ίσως υπάρχει όντως και το επίπεδο της υπερβολής στη βία που μπορεί να αποδώσει ένα video game. Δικαίως ο τίτλος αυτός απευθύνεται μόνο σε ενήλικες χωρίς να χαρακτηρίζεται σχεδόν καθόλου από στοιχεία αθυροστομίας ή σεξ: και μόνο το αίμα, αρκεί!

Από την άλλη, φυσικά, θα ήταν ψεύτης οποιοσδήποτε για να αρνηθεί ότι αυτή η σχεδόν... κωμική στην υπερβολή της βία δεν προσφέρει απίθανα ψυχαγωγικές στιγμές, ειδικά όταν ο Ryu εκτελεί ειδικές κινήσεις ή το εκθαμβωτικό special combo του, με το όνομα Ultimate Technique. Η κίνηση του πρωταγωνιστικού χαρακτήρα είναι πανέμορφη, σχεδόν χορευτική στην ακρίβεια και τη "ροή" της και πραγματικά απολαυστική να παρακολουθεί κανείς. Το πρόβλημα είναι ότι ο παίκτης μπορεί να αξιοποιήσει την ακρίβεια του χειρισμού και να βιώσει "τηλεοπτικές" συγκρούσεις όταν η κάμερα που καλύπτει τη δράση είναι τοποθετημένη στο σωστό σημείο - και αυτό, δυστυχώς, πολύ συχνά δεν συμβαίνει. Είναι πάμπολλες οι φορές που ακόμη και οι πιο υπομονετικοί gamers θα εκνευριστούν, επειδή τους χτυπά ένας πολεμιστής "εκτός οθόνης" που δεν μπορούν να δουν, επειδή βάλλουν εναντίον τους αντίπαλοι... από την άλλη άκρη της πίστας, επειδή χτυπώντας κάποιον μπροστά τους, δέχονται χτυπήματα από πίσω τους χωρίς να είναι σε θέση να ελιχθούν.

Το κοινό που έχει τιμήσει όλα τα Ninja Gaiden στο παρελθόν δεν φοβάται την πρόκληση και αποδεδειγμένα του αρέσει η σκληρή προσπάθεια που πρέπει να καταβάλλει για να επιβληθεί απέναντι στο αυξημένης δυσκολίας gameplay των τίτλων αυτών. Όταν αισθάνεται όμως ότι οι αμέτρητες ήττες του (πολύ συχνά στα ίδια και τα ίδια σημεία) δεν οφείλονται ουσιαστικά σε δικό του λάθος, ο εκνευρισμός είναι αναπόφευκτος. Αν συνυπολογίσει κανείς και το γεγονός ότι - πιθανώς για να αυξήσει την αντοχή του τίτλου στο χρόνο - η Tecmo έκρινε σκόπιμο να συμπεριλάβει και πολλές προκλήσεις που ξεπερνιούνται ουσιαστικά με τύχη και όχι ικανότητα (τους λεγόμενους "φτηνούς" αντιπάλους, ειδικά boss χαρακτήρες), είναι πολύ εύκολο να διακρίνει οποιοσδήποτε ότι το Ninja Gaiden II δεν έχει αναπτυχθεί με την ίδια προσοχή και φροντίδα στην ισορροπία του gameplay που χαρακτήριζαν τους προκατόχους του. Και είναι πραγματικά κρίμα.

Φυσικά, θα υπάρξουν και οι gamers εκείνοι που θα υποστηρίξουν ότι αυτά τα προβλήματα στην ισορροπία του gameplay και τον χειρισμό της κάμερας μπορούν να αντισταθμιστούν, σε κάποιο βαθμό, με τον εντυπωσιακό τεχνικό τομέα του τίτλου. Δεν συμφωνούμε, αλλά μπορούμε να καταλάβουμε τους λόγους για τους οποίους θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς κάτι τέτοιο: πράγματι, τα μοντέλα του Ryu και των πιο πολλών αντιπάλων του είναι έξοχα, απίθανα λεπτομερή, όπως ποιοτικότατα είναι και τα οπτικά εφέ των συγκρούσεων. Τα περιβάλλοντα, ωστόσο, αν και μεγάλης ποικιλίας (ή ίσως ακριβώς γι' αυτό) δεν χαρακτηρίζονται από το ίδιο επίπεδο λεπτομέρειας, όντας σε πολλές περιπτώσεις "αποστειρωμένα" και μη πειστικά. Ο ήχος δεν ήταν ποτέ το "δυνατό χαρτί" της Tecmo, με απρόσωπη ηλεκτρονική μουσική και απλώς ικανοποιητικά εφέ (η απόδοση των όποιων διαλόγων είναι μάλλον μέτρια). Η παρουσίαση κινείται σε καλύτερα επίπεδα, ενώ το Xbox Live - που ως γνωστόν στην Ελλάδα δεν έχουμε μεν, αλλά... έχουμε - προσφέρει και κάποιες λειτουργίες σχετικές με τις επιδόσεις του παίκτη και τη θέση του, βάσει αυτών, στην παγκόσμια κατάταξή του τίτλου.

Όταν όλα έχουν ειπωθεί, το Ninja Gaiden II δεν αποτυγχάνει να μπει στο... "club των ισχυρών" για το Xbox 360: είναι, με άλλα λόγια, ένας τίτλος ΑΑΑ επιπέδου που αξίζει να συμπεριληφθεί στη συλλογή όλων των παικτών που αρέσκονται στα εντυπωσιακά action games. Απλώς, να: αν είχε δοθεί περισσότερη προσοχή στα προβλήματα που εκνευρίζουν, θα μπορούσε να είναι σημαντικά καλύτερος και να διεκδικήσει έτσι μία περίοπτη θέση στην κατηγορία αυτή των τίτλων γενικά, ανεξαρτήτως φορμά. Ως έχει, συνιστάται μόνο σε gamers με πολλή υπομονή, χρόνο και... αναισθησία στα λουτρά αίματος που διαδραματίζονται επί της οθόνης. Όσο ποτέ άλλοτε ίσως, "όσοι (πολύ) πιστοί"...

Βαθμολογία: ***