Η σχέση... αγάπης και μίσους που χαρακτηρίζει τη βιομηχανία του κινηματογράφου και την αγορά του video gaming είναι γνωστή σε όλους εδώ και δεκαετίες - δεν παύει ωστόσο ποτέ να μας εκπλήσσει το πόσο απροκάλυπτα οι εμπλεκόμενες σε αυτην την προσέγγιση εταιρείες, κυκλοφορούν games με μόνο λόγο ύπαρξης τη χρονική συγκυρία ανάμεσα στον τίτλο και την ταινία στην οποία βασίζεται. Πανελάχιστες είναι οι εξαιρέσεις εκείνες που άξιζαν προσοχής ως αυτόνομα video games, είτε οι αντίστοιχες ταινίες ήταν καλές είτε όχι. Στην περίπτωση του νέου X-Men Origins, λοιπόν, που το ίδιο δεν αξιοποιεί με ιδιαίτερη μαεστρία το πρωτογενές υλικό των comics και είναι ως φιλμ μάλλον μέτριο, τί μπορούσε πραγματικά να περιμένει κανείς; Όχι πολλά, δυστυχώς, έστω κι αν ο τίτλος της Activision παραδόξως αξίζει τα εύσημα για μερικούς συγκεκριμένους λόγους.

Οι gamers αναλαμβάνουν φυσικά το ρόλο του Wolverine σε ένα σενάριο που άλλες φορές ακολουθεί σε γενικές γραμμές τα τεκταινόμενα στην ταινία, άλλες φορές παρεκκλίνει από αυτά αξιοποιώντας (δημιουργικά;) το background που προσφέρουν τα comics της Marvel. Εννοείται πως η όλη υπόθεση δεν είναι ακριβώς... το αποκορύφωμα της αγωνίας, των εκπλήξεων ή των θεαματικών ανατροπών, θέτει πάντως έστω και σε βασικό επίπεδο το πλαίσιο στο οποίο ο διάσημος μεταλλαγμένος θα πρέπει να αντιμετωπίσει τις ορδές αντιπάλων που θα σταθούν στο δρόμο του. Η παρουσίαση τουλάχιστον είναι αξιοπρεπής - κάτι που σαφώς βοηθά σε κάποιο βαθμό τον παίκτη να αφεθεί στο δίχως λογική αλληλουχία σενάριο χωρίς να ενοχληθεί ανυπόφορα από αυτό. Μικρή νίκη, αλλά νίκη!

Φυσικά, ως... είθισται σχεδόν για μεταφορές ταινιών σε games πια, το X-Men Origins ακολουθεί την τυπική "συνταγή" του action adventure: σχεδόν απόλυτη έμφαση στη δράση, μικρά "διαλλείματα" για την αναμέτρηση με κάποιους αντιπάλους ισχυρότερους και περισσότερο εντυπωσιακούς, κάποια μικρά στοιχεία γρίφων για να μη χαρακτηριστεί η όλη παραγωγή ως "ανεγκέφαλη" και... έτοιμο το "κέικ". Η Activision έχει αποπειραθεί να εμπλουτίσει το gameplay με πράγματα όπως οι τέσσερις διαφορετικές ειδικές επιθέσεις του Wolverine (που καθίστανται εφικτές με τη συγκέντρωση αρκετού... θυμού) και τα δύο διαφορετικά επίπεδα φθοράς που ο μεταλλαγμένος μπορεί να υποστεί (λαμβάνοντας στα υπόψιν τη δυνατότητά του να επουλώνει τις πληγές του γρήγορα). Όμως, όταν όλα έχουν ειπωθεί, τα νύχια από αδαμάντιο βάφονται με αίμα από τα πρώτα λεπτά εξέλιξης του τίτλου και... παραμένουν έτσι ως το τέλος, με τους παίκτες να πρέπει μεν να εναλλάσουν τις επιθέσεις τους σε σημεία ώστε να είναι αποτελεσματικοί, αλλά ως επί το πλείστον απλώς να σφαγιάζουν ό,τι κινείται. Το μοτίβο αυτό προσφέρει κάποιες συγκινήσεις στην αρχή (Wolverine είναι αυτός!) καθίσταται όμως βαρετό γρήγορα.