Τα video games έχουν μεν ως μορφή ψυχαγωγίας ωριμάσει πάρα πολύ την τελευταία δεκαετία, αλλά έχουν σε ένα βαθμό... αυτοπεριοριστεί κιόλας: ενώ στη μουσική ή στο σινεμά συνεχίζουν να παρουσιάζονται δουλειές που δεν "μπαίνουν εύκολα σε κουτιά", στο gaming η συντριπτική πλειοψηφία των νέων προϊόντων υπακούει στο είδος της κατηγοριοποίησης που δεν αφήνει πολλά περιθώρια για αντίστοιχη πρωτοτυπία. Γεγονός που σημαίνει ότι όποτε η τελευταία κάνει την παρουσία της αισθητή, οφείλουμε... διπλά να την υπογραμμίζουμε. Όπως, για παράδειγμα, στην περίπτωση του Journey.

Απλούστερο σκηνικό δεν θα μπορούσε να συνθέσει ο νέος τίτλος της Sony για τον εαυτό του: ο παίκτης αναλαμβάνει το ρόλο ενός ταξιδιώτη που ξεκινά την οδοιπορία μέσα σε μία έρημο, με μοναδικό σκοπό να φτάσει κάποια στιγμή σε ένα όρος που βρίσκεται στο βάθος του ορίζοντά του. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Η δημιουργική ομάδα με το όνομα thatgamecompany έχει και στο παρελθόν παρουσιάσει δουλειές που... "ήταν και δεν ήταν" games, όπως το Flow και το Flower, υπό την έννοια ότι δεν είχαν τον ξεκάθαρο χαρακτήρα της επίτευξης στόχων, της βαθμολόγησης του παίκτη κλπ. Ε, το Journey είναι του ίδιου είδους: σημασία σε αυτό δεν έχει ο τελικός στόχος, όσο η εμπειρία της διαδρομής και τί προσφέρει αυτή συναισθηματικά. Όχι τυχαία, το... ταξίδι.

Συγκεκριμένα: στο Journey κανείς δεν "επιβάλλει" στον παίκτη πώς θα κινηθεί, δεν υπάρχουν... "παραδοσιακού" τύπου ενδείξεις στην οθόνη που να μετρούν π.χ. χρόνο ή ενέργεια, ενώ και όποια στοιχεία παίζουν ρόλο στην εξέλιξη του παιχνιδιού, αναπαριστώνται γραφιστικά, όχι με αριθμούς ή "μπάρες". Ο παίκτης απλώς προχωρά σταθερά προς το στόχο του και στη διαδρομή θα συναντήσει μία σειρά από προκλήσεις, οι οποίες εμφανίζονται με τη μορφή γρίφων, εχθρικών πλασμάτων ή φυσικών εμποδίων. Σε όλες θα πρέπει ν' ανταποκριθεί με το ένστικτο, χωρίς "σχεδιασμό" ή συγκεκριμένες μεθόδους. Και πάντα μόνος. Είναι μία προσέγγιση που καθιστά πολύ περισσότερο προσωπική και εν τέλει χαρακτηριστικά ιδιότυπη την ψυχαγωγική εμπειρία του Journey.