Τα του Καίσαρος, τω Καίσαρι: η Activision, η Tryarch και η Infinity Ward έχουν κάνει μέχρι σήμερα υποδειγματική δουλειά με τα Call of Duty. Ειδικά τα τρία προηγούμενα μέλη της διάσημης οικογένειας τίτλων συνεισέφεραν πάρα πολύ ώστε τα video games να έλθουν στο ίδιο επίπεδο ευρείας αποδοχής με το σινεμά και τη μουσική - εμπορικά, δε, να συναγωνίζονται ή να ξεπερνούν ενίοτε τις ταινίες και τους δίσκους. Το νόμισμα αυτό, ωστόσο, το εμπορικό, έχει και την αντίστροφη πλευρά. Στοχεύοντας συνεχώς σε υψηλότερες πωλήσεις, η Activision σταδιακά εμπορευματοποίησε τα Call of Duty σε βαθμό αρνητικό. Και - όπως μπορεί... πολύ εύκολα να βεβαιώσει η Eidos των Tomb Raider - υπάρχει μια μεγάλη παγίδα εκεί. Πολύ μεγάλη.

Σε αυτήν έπεσε φέτος το Modern Warfare 3. Και δηλώνουμε απογοητευμένοι, μα καθόλου έκπληκτοι. Γιατί το γεγονός ότι το νέο Call of Duty θα ήταν... "διαδικαστικό", είχε διαφανεί εδώ και πολύ καιρό.

Εξηγούμαστε: το νέο Call of Duty είναι ο ορισμός του... "ξαναζεσταμένου φαγητού". Στο σεναριακό τμήμα η "υπόθεση" (δεν ξέρουμε αν πρακτικά αξίζει το χαρακτηρισμό ή τον όρο) συνεχίζεται από το Modern Warfare 2 και αναθέτει στον παίκτη ακριβώς τα ίδια πράγματα: υποδυόμενος διαφορετικών εθνικοτήτων χαρακτήρες, πάντοτε... ένστολους προφανώς, να εξολοθρεύσει αμέτρητους άλλους στρατιώτες που θεωρούν καλή ιδέα να υπηρετήσουν τον παρανοϊκό σκληροπυρηνικό Ρώσο Makarov. Ικανοποιητικά πολλά διαφορετικά όπλα, σταθερές θέσεις απ' όπου μπορεί κανείς να σκορπίσει τον όλεθρο με ισχυρότερα όπλα, ένας αριθμός από αποστολές διαφορετικών κατηγοριών, αλλά... κάθε τί (κάθε τί όμως) είναι copy/paste όσων έχουμε παίξει στα προηγούμενα Modern Warfare.

Τα Call of Duty είναι περιοριστικά ως προς το τί προσφέρουν να κάνεις, αλλά σαφώς "κινηματογραφικά" ως προς το πώς παρουσιάζουν αυτά τα λίγα που καλείσαι να κάνεις. Τα "σκηνοθετημένα" τμήματα, που οδηγούν συνήθως στις πιο θεαματικές και... πυροτεχνικές συγκρούσεις, είναι όντως εντυπωσιακά. Σε πολλές περιπτώσεις η εκρητική δράση, με ρυθμό σχεδόν... ανελέητα καταιγιστικό, είναι απολαυστική. Δεν υπάρχει όμως τίποτε που να μην έχουμε ξαναδεί και τίποτε που να "κάνει τη διαφορά" εν έτει 2011. Είμαστε βέβαιοι πως αν δείχναμε για 15 λεπτά το MW2 και το MW3 σε έναν άνθρωπο που είχε παίξει μόνο το MW1, δεν θα μπορούσε να διακρίνει διαφορά. Και θα έπρεπε να μπορεί, δεν θα έπρεπε;