Εντάξει, μπορούμε μεταξύ μας να είμαστε ειλικρινείς, σωστά; Όλα τα προηγούμενα χρόνια είχαμε διαχωρίσει στο μυαλό μας με σαφήνεια τα συστήματα ηλεκτρονικής διασκέδασης σε φορητά και οικιακά για όλων των ειδών τους λόγους. Όχι μόνο δηλαδή τον προφανή λόγο, τη... σταθερή θέση των δεύτερων στο σαλόνι και την "εκεί έξω" των πρώτων. Αλλά και το χάσμα που χώριζε τα δύο είδη συστημάτων στα γραφικά και στον ήχο, τον "συμβιβασμένο" χειρισμό με τον οποίο έπρεπε να εξοικειωθούμε στα φορητά, καθώς και (τα τελευταία χρόνια) τις περιορισμένες δυνατότητες πρόσβασης των φορητών στο Internet. Ήταν δύο τελείως διαφορετικές κατηγορίες προϊόντων, που φαίνονταν πως θα παραμείνουν μακριά η μία από την άλλη. Για πάντα ίσως.

Και μετά... ανακοινώθηκε το PlayStation Vita και δεν είμασταν πια καθόλου βέβαιοι γι' αυτή μας την άποψη. Fast forward, δε, 12 μηνών και - μετά από μόλις 4 ημέρες "συγκατοίκησης" με το τελικό προϊόν - έχουμε αρχίσει να εμπλεκόμαστε σε συζητήσεις τύπου "μήπως το Vita εγκαινιάζει δική του κατηγορία στα συστήματα διασκέδασης... αφού οικιακό δεν είναι, αλλά δεν είναι και σαν τα φορητά που γνωρίζαμε;".

Αν ακούγεται υπερβολικό, πρακτικά αποδεικνύεται το αντίθετο. Από τα πρώτα λεπτά που θα πιάσει κανείς στα χέρια του το Vita καταλαβαίνει πως ο χαρακτηρισμός "διάδοχος του PSP" το αδικεί, όπως το αδικεί και οποιαδήποτε σύγκριση με άλλα παρόντα φορητά συστήματα ψυχαγωγίας. Η μεγάλη, εκθαμβωτική οθόνη των 5 ιντσών είναι βέβαια εύκολο να αποσπάσει αμέσως την προσοχή οποιουδήποτε - κακά τα ψέματα, και σε μας είχε συμβεί στην αρχή - τελικά όμως δεν είναι μόνο αυτή που υπογραμμίζει το χαρακτήρα του PS Vita. Με δύο λόγια, αυτό το σύστημα έχει σχεδιαστεί για να προσφέρει "κανονικά" games, όχι "κομμένες" εκδόσεις των οικιακών που παίζουμε στο σαλόνι. Παράλληλα, έχει τη φιλοδοξία να "χτυπήσει εκεί που πονάνε" τα games σε smartphones - και το δηλώνει με όλων των ειδών τους τρόπους. Τούς εξηγούμε έναν προς έναν.