Είναι ελάχιστες, μετρημένες κυριολεκτικά "στα δάκτυλα του ενός χεριού" οι φορές που ένας δημοσιογράφος με ενδιαφέρον για την ηλεκτρονική διασκέδαση τρέφει τέτοιο σεβασμό και αγάπη για ένα video game, ώστε να αισθάνεται σχεδόν... ενοχές όταν καλείται να το αξιολογήσει: όμως το Shadow of the Colossus, μία από τις αληθινά ξεχωριστές παραγωγές στην ιστορία του PlayStation, ανήκει σε αυτήν ακριβώς την κατηγορία τίτλων. Πώς να αποδώσεις "αστεράκια" σε έναν θρύλο; Το κάνεις, αλλά με τα δεδομένα του 2018 - ελπίζοντας πως η επανέκδοση στο PlayStation4, μετά από την επανέκδοση στο PlayStation3, ενός video game που εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 2005 για το PlayStation2, θα σε βοηθήσει να βρεις κάτι αρνητικό να πεις... έστω για τους τύπους.

Ναι, καλά.

Το μόνο που μπορείς να κάνεις, όπως αποδεικνύεται, είναι να εξηγήσεις στο κοινό του PS4 γιατί το Shadow of the Colossus είναι ιστορικής αξίας κι υποχρεωτική προσθήκη στην συλλογή τους - και σ' όσους το γνωρίζουν ήδη αυτό, για ποιoύς λόγους είναι η πλέον εντυπωσιακή επανέκδοση παλαιότερου τίτλου στο ισχυρότερο σύστημα της Sony.

Στο Shadow of the Colossus ο παίκτης αναλαμβάνει τον ρόλο ενός νεαρού άντρα που, από την εισαγωγική σεκάνς κιόλας, δείχνει να... προετοιμάζει ψυχολογικά το κοινό για το είδος του μοναχικού ταξιδιού που περιμένει τόσο τον δεύτερο, όσο και τον πρώτο. Ο άντρας έφιππος και με μία γυναίκα στην αγκαλιά του που δείχνει νεκρή εισέρχεται σε έναν ναό και την εναποθέτει σε βωμό, ξυπνώντας στη συνέχεια με το ξίφος του μία άγνωστη παρουσία: αυτή εξηγεί πως πέρα από τον ναό η πρόσβαση είναι απαγορευμένη, αλλά πως στην διάσταση που περιμένει πέρα από την πύλη του κρύβονται μυστικά ικανά να χαρίσουν απίθανες δυνάμεις, ακόμη και την ικανότητα ν' ανασταίνει κανείς νεκρούς. Αυτό ακριβώς επιθυμεί ολοφάνερα ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας, γι' αυτό και δεν διστάζει να αναλάβει την εξολόθρευση των κολοσσών που φρουρούν την διάσταση αυτή - παρά το γεγονός ότι η οντότητα του ναού δεν εγγυάται πως έτσι θα καταφέρει τελικά να αναστήσει την κοπέλα.

Με αυτόν τον τρόπο η Team Ico, δημιουργοί του Shadow of the Colossus, διαμόρφωσαν μία ιδιόρρυθμη κατάσταση για τα δεδομένα των video games - όχι μόνο γι' αυτά της... δεκαετίας του 2000 μόνο, μάλιστα, αλλά και για τα σημερινά. Από την μία αναθέτουν στον παίκτη μία εν δυνάμει σχεδόν ακατόρθωτη αποστολή, από την άλλη δημιουργούν στο μυαλό του εξ αρχής αμφιβολία με αυτήν την... στέρηση πληροφορίας. Έχει νόημα η προσπάθειά του; Θα καταφέρει να σώσει την γυναίκα εξοντώνοντας τους κολοσσούς; Με ποιο τρόπο μπορεί ο θάνατός τους να τον βοηθήσει; Ταυτόχρονα όμως η έλλειψη πληροφορίας λειτουργεί και ως κίνητρο για τον παίκτη. Ποια είναι η γυναίκα που προσπαθεί να σώσει; Για ποιο λόγο έχασε την ζωή της; Έχει μερίδιο ευθύνης ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας σε όλα αυτά;

Η υπόθεση δεν είναι τυχαία τόσο αόριστα δοσμένη: στην περίπτωση του Shadow of the Colossus εσκεμμένα ακολουθεί το ερημωμένο περιβάλλον της αρχικής σεκάνς ταιριαστά και θέτει τις βάσεις για την αφαιρετική, αποξενωμένη περιπλάνηση του παίκτη στον εικονικό του κόσμο. Τα εφόδια που τού προσφέρει, άλλωστε, είναι επίσης πολύ λίγα. Το πιστό του άλογο, ο Agro, είναι ο πρώτος, μόνος κι εκ των πραγμάτων σημαντικότερος σύντροφος του παίκτη, όχι μόνο μεταφέροντάς τον από την μία μάχη στην επόμενη, αλλά βοηθώντας με τον τρόπο του στην εξερεύνηση των τοποθεσιών και την απαραίτητη κίνηση γύρω από τους κολοσσούς στις αντίστοιχες συγκρούσεις. Το ξίφος που έχει εξ αρχής μαζί του ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας είναι όπλο και εργαλείο ταυτόχρονα: με αυτό ο παίκτης ανακαλύπτει την τοποθεσία κάθε κολοσσού, στην συνέχεια τα αδύναμα σημεία του καθενός και στο τέλος καταφέρνει το καθοριστικό χτύπημα. Το τόξο και τα βέλη αναλαμβάνουν το δικό τους ρόλο στις συγκρούσεις και... αυτά είναι όλα. Ο ορισμός του μινιμαλισμού!