Δεν χωρά καν συζήτηση σ' αυτό, οπότε ας το αποδεχθούμε ως... αξίωμα: η νοσταλγία είναι ένα συναίσθημα τόσο ισχυρό, όσο κι εμπορικό. Προϊόντα, υπηρεσίες ή περιεχόμενο που ο καταναλωτής θυμάται από άλλες παλαιότερες, πιθανώς ευτυχέστερες περιόδους της ζωής του, συχνά τ' αντιμετωπίζει με διάθεση θετική ενώ την ίδια στιγμή απέναντι σε πολλά νέα παραμένει δύσπιστος. Ειδικά δε όσον αφορά στην ηλεκτρονική διασκέδαση έχουμε και την... ηλικιακή ευνοϊκή σύμπτωση: οι άνθρωποι που ως παιδιά ή έφηβοι ή νεαροί ενήλικες πρωτασχολήθηκαν με τα video games είναι σήμερα μεσήλικες, έχουν αγοραστική δύναμη κι ενίοτε... ανάγκη αυτήν την νοσταλγία. Βάσει αυτής κυκλοφόρησε η Nintendo τα NES Classic Mini και SNES Classic Mini, βάσει αυτής κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες και η Sony την εκδοχή του δικού της πρώτου, ιστορικού συστήματος: το PlayStation Classic.

Η ερώτηση που πρέπει ν' απαντηθεί όσον αφορά στο τελευταίο λοιπόν - αφού... "μπαίνει στην μέση" εξ ορισμού ο συναισθηματικός παράγοντας στα συγκεκριμένα προϊόντα - είναι αυτή: προσφέρει στον κάτοχό του το PS Classic αυτήν την νοσταλγική ψυχαγωγία για την οποία αξίζει να δώσει χρήματα κανείς; Αν ναι, πώς; Αν όχι, γιατί όχι;

Αν έκρινε οποιοσδήποτε μόνο από το παρουσιαστικό και την λειτουργία του PlayStation Classic, τότε το σύστημα της Sony θα... "έβαζε γκολ από τ' αποδυτήρια": ο σχεδιασμός του είναι ολοφάνερα διαμορφωμένος για... maximum συναισθηματική αναφορά στο ιστορικό σύστημα των Ιαπώνων, με το περίβλημα και τα χειριστήρια να είναι - σε κλίμακα και επακριβώς, αντίστοιχα - ολόιδια με αυτά του θρυλικού PlayStation. Ως συσκευή αυτή καθ' αυτή το PS Classic είναι μικρή, ελαφριά, ποιοτικά κατασκευασμένη, προσεγμένη σε κάθε της λεπτομέρεια. Ο ιαπωνικός κολοσσός γνωρίζει πολύ καλά πως "η πρώτη εντύπωση μετράει" και το... κύμα νοσταλγίας που αισθάνεται κανείς να ξαναγυρίζει στην μνήμη του την πρώτη φορά που αντικρύζει το PS Classic από κοντά, είναι αδιαμφισβήτητο.

Πολύ καλή δουλειά έχει κάνει η Sony και όσον αφορά στην πρώτη πρακτική επαφή. Η σύνδεση με οποιαδήποτε τηλεόραση γίνεται εύκολα μέσω κοινού καλωδίου HDMI, η τροφοδοσία του συστήματος γίνεται με οποιονδήποτε φορτιστή USB (θα προτιμούσαμε ωστόσο να περιλαμβάνεται τροφοδοτικό στην συσκευασία) και η λειτουργία του είναι αληθινά αυτό που ονομάζουμε... "plug' n' play": συνδέεις, πατάς το πλήκτρο Power, εμφανίζεται στην οθόνη το κλασικό λογότυπο του PlayStation (μαζί με τον ιστορικό ανανγωρίσιμο ήχο) και μερικά δευτερόλεπτα μετά έχεις στην οθόνη σου μία λίστα με games. Επιλέγεις ποιό θέλεις να παίξεις και... αυτό ήταν: από την στιγμή που ανοίγει η συσκευασία ενός PS Classic μέχρι την στιγμή που παίζεις, περνά maximum 1 λεπτό!

Για όσους θέλουν "να το ψάξουν λίγο παραπάνω" υπάρχουν ορισμένες ρυθμίσεις κι επιλογές, αλλά είναι εσκεμμένα ολιγάριθμες - δεν θα έβλαπτε βέβαια π.χ. να υπάρχουν μερικές παραπάνω για την απόδοση της εικόνας, έστω και σε ένα υπομενού π.χ. "Advanced" - και όσες έχουν συμπεριληφθεί είναι εν τέλει μικρής σημασίας. Περισσότερη σημασία έχει δοθεί στο πώς αξιοποιούνται τα πλήκτρα πάνω στην συσκευή, αφού βάσει design έπρεπε φυσικά να βρίσκονται εκεί (είχαμε κάνει αναλυτική αναφορά στην πρώτη μας επαφή με το προϊόν) και βέβαια στο πόσο γρήγορη και αξιόπιστη είναι η λειτουργία του PS Classic συνολικά (είναι πάρα πολύ και στα δύο).

Η Sony είναι προφανές πως έδωσε περισσότερη προσοχή της στο πώς δείχνει και πώς λειτουργεί το νέο της λιλιπούτειο PlayStation - και από ορισμένες απόψεις καλά έκανε - όμως σε χρηστικό επίπεδο υπάρχει κάποιο περιθώριο για παράπονα. Τα δύο συνοδευτικά χειριστήρια, για παράδειγμα, από την στιγμή που χρησιμοποιούνται μόνο ενσύρματα θα μπορούσαν να προσφέρουν μακρύτερο καλώδιο και να μην περιορίζουν κάπως την απόσταση ανάμεσα στον παίκτη και την τηλεόραση. Υποθέτουμε, επίσης, πως θα μπορούσε να είχε βρεθεί κάποιος συνδυασμός πλήκτρων στα DualShock που να εκτελεί την λειτουργία "Reset" (η οποία επιστρέφει τον παίκτη από ένα παιχνίδι στο κύριο μενού ώστε να επιλέξει ένα άλλο): ως έχει, ο παίκτης θα πρέπει να σηκώνεται κάθε φορά απ' όπου έχει καθήσει ώστε να πατήσει το σχετικό πλήκτρο πάνω στην συσκευή. Δεν θα ήταν και τόσο δύσκολο!