Κάτω από κανονικές συνθήκες θα ήταν σχεδόν... περιττό να κάνουμε "εισαγωγική αναφορά" στο Bayonetta: ο αρχικός τίτλος δράσης της Platinum και του Hideki Kamiya είναι διαθέσιμος εδώ και χρόνια σε πολλαπλά συστήματα οικιακής ψυχαγωγίας και - εξαιρώντας πιθανώς την έκδοση του PS3 - σε όλα ξεχώρισε με τον ίδιο έντονο τρόπο. Είναι μία παραγωγή που στηρίχθηκε στο στυλ παιχνιδιού τίτλων όπως το Devil May Cry, όμως το συνδύασε με εξωφρενικό σενάριο κι εξίσου απίθανο ρυθμό δημιουργώντας ένα αληθινό cult classic. Ανήκει όμως και σε μία σειρά που δεν θα υπήρχε πια αν η Nintendo δεν την χρηματοδοτούσε ως αποκλειστικότητα του WiiU - οπότε τώρα δικαίως γίνεται και η σχετική επανεμφάνιση στο Switch, είτε αμιγώς ψηφιακά από το ηλεκτρονικό κατάστημα του ιαπωνικού κολοσσού είτε ως τμήμα της εμπορικής έκδοσης της συνέχειάς του, του Bayonetta 2.

Στο πλαίσιο μιας υπόθεσης τόσο εκκεντρικής ώστε να... πλησιάζει επικίνδυνα κοντά το επίπεδο του ακατανόητου και αντικείμενο την αιώνια διαμάχη μεταξύ καλού και κακού, η Bayonetta - εκδιωγμένη μάγισσα με απίθανες δυνάμεις - προσπαθεί να ανακτήσει τη μνήμη της και, κατά την διάρκεια της προσπάθειας αυτής, να αντιμετωπίσει ορδές αιμοβόρων αγγέλων με φόντο τη σωτηρία του κόσμου. Το σενάριο του Bayonetta δεν έχει φυσικά τόση σημασία όσο η καταιγιστική δράση, η οποία επιτρέπει στην ομώνυμη πρωταγωνίστρια να χρησιμοποιεί με ευφάνταστο τρόπο όλα τα - τοποθετημένα και στα τέσσερα άκρα της - διαθέσιμα όπλα, αναζητώντας παράλληλα την αλήθεια γύρω από το παρελθόν της.

Εκτός από τον οπλισμό της αυτόν καθ' αυτόν, η Bayonetta αξιοποιεί και πλούσια γκάμα συνδυαστικών κινήσεων προσφέροντας μία παραγωγή όπου η ροή των συγκρούσεων κινείται με φρενήρη ρυθμό στην επίθεση και άψογα χρονομετρημένη τακτική στην άμυνα. Αυτό, άλλωστε, είναι και το κλειδί: τo Bayonetta "στα καλύτερά του" δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια πανέμορφη χορογραφία από σφαίρες και χτυπήματα, η οποία παραμένει χωρίς αμφιβολία ανεπανάληπτη στον χώρο των video games.

Η αλήθεια είναι, βέβαια, πως η μετάβαση του Bayonetta στο Switch δεν προσφέρει κάτι πραγματικά καινούριο πέραν της άψογης, σταθερής κίνησης στα 60 καρέ ανά δευτερόλεπτο. Στα γραφικά ενίοτε ο τίτλος έχει αρχίσει "να δείχνει την ηλικία του" πια - και όταν ασχολείται κανείς μαζί του με το Switch σε κατάσταση φορητής λειτουργίας ενίοτε γίνεται... ελαφρώς δύσκολο να διακρίνει τι ακριβώς συμβαίνει με δράση τόσο φρενήρη σε σχετικά μικρή οθόνη. Ακόμα και έτσι, βέβαια, το να μπορεί να παίξει κανείς Bayonetta οπουδήποτε κι οποιαδήποτε στιγμή είναι από μόνο του καταπληκτικό. Οπότε το ερώτημα που φυσικά ακολουθεί είναι: τι θα μπορούσε να κάνει καλύτερα το Bayonetta 2;

Η ουσία του "διαδόχου" βρίσκεται στην βελτίωση της συνολικής ψυχαγωγικής εμπειρίας που προσέφερε το αρχικό Bayonetta, όχι στην... επανεφεύρεση των βασικών μηχανισμών του δεύτερου. Χρονικά τοποθετημένο όχι πολύ καιρό μετά τα γεγονότα του πρώτου τίτλου, το Bayonetta 2 επανασυστήνει στο κοινό του την αγαπημένη μάγισσα η οποία, κατέχοντας το "Left Eye of Darkness" γίνεται για μία ακόμη φορά στόχος και για τα δυο στρατόπεδα του πολέμου ανάμεσα στον Παράδεισο και την Κόλαση. Αποτέλεσμα: από τις πρώτες κιόλας στιγμές του Bayonetta 2 σπορ αυτοκίνητα τρέχουν τις πλευρές μεγάλων ουρανοξυστών, μάχες εκτυλίσσονται πάνω σε μαχητικά αεροπλάνα και άγγελοι δολοφονούνται κατά δεκάδες με χαρακτηριστική ευκολία στο προσκήνιο. Κοινώς: ακόμη πιο πολλή ακατανόητη μεν, αλλά απολαυστικά φρενήρης δράση!