Ε, ναι λοιπόν... θα το παραδεχθούμε ανοιχτά. Όταν πρωτοεμφανίστηκε ως τάση η επιλογή ουκ ολίγων εταιρειών ανάπτυξης games να δημιουργούν αυτά που ονομάστηκαν "HD remakes", ανανεωμένες εκδόσεις παλαιότερων επιτυχιών τους με γραφικά υψηλής ευκρίνειας, δυσφορήσαμε. Μάς ακουγόταν ως κάτι πολύ κοντά στην... "αρπαχτή": μια προσπάθεια να "εισπράξουν" οι εταιρείες για δεύτερη φορά το ίδιο ουσιαστικά περιεχόμενο, βασισμένες στη νοσταλγία των παικτών που είχαν αγαπήσει τα συγκεκριμένα games στην αρχική τους μορφή, χωρίς οι νέες εκδόσεις αυτές καθ' αυτές να είναι κάτι το αληθινά ενδιαφέρον. Οι δύο τριλογίες... HD remake, δε, που κυκλοφόρησε η Ubisoft, αυτές των Prince of Persia και Splinter Cell, δεν έκαναν πολλά για ν' αλλάξουν τη γνώμη μας.

Και μετά παίξαμε τα Shadow of the Colossus και Ico στο PlayStation3. Και η γνώμη μας όχι απλώς άλλαξε... δεν θα είναι ποτέ η ίδια.

To Ιco και το Shadow of the Colossus είναι δύο τίτλοι που δημιουργήθηκαν από την ιαπωνική ομάδα ανάπτυξης Team Ico της Sony με... ένα συγκεκριμένο στόχο, θα έλεγε κανείς "κοιτώντας πίσω" στο 2001 και το 2006 που κυκλοφόρησαν στο PlayStation2: να αποδείξουν ότι ναι, τα video games μπορούν να αποδώσουν με τρόπο συναρπαστικό, αλληλεπιδραστικό κι όχι παθητικό, περίπλοκα θέματα και αισθήματα όπως αυτά της αγάπης, της φιλίας, της απελπισίας, της ενοχής, της λύτρωσης ακόμη. Θέτουν σκοπούς κι εμπόδια που συναντάμε και αλλού, αλλά με καλλιτεχνική φροντίδα και κινηματογραφική ατμόσφαιρα που δημιουργούν πραγματική συναισθηματική φόρτιση στον παίκτη. Και καθιστούν άλλα games, όπως τα πιο πολλά σημερινά, αυτό που λέμε... ρηχά. Άψυχα.

Το Ico, από τη μία πλευρά, θέτει στον παίκτη την αποστολή να σώσει μία νεαρή κοπέλα, οδηγώντας την στην ασφάλεια μέσα από ένα μεγάλο κάστρο γεμάτο παγίδες και σκοτεινούς αντιπάλους. Το Shadow of the Colossus, από την άλλη, θέτει στον παίκτη την αποστολή να εξοντώσει 16 μαγικά, πέτρινα τέρατα αντιμετωπίζοντας το καθένα ξεχωριστά σε μία σύγκρουση που εξελίσσεται σταδιακά. Η αίσθηση του παιχνιδιού ανάμεσα στους δύο τίτλους είναι σαφώς διαφορετική αλλά δεν στερείται κοινών στοιχείων: η αίσθηση της μοναξιάς, η επιβλητική και υποβλητική ατμόσφαιρα, η αγωνία που κορυφώνεται με τρόπο αριστοτεχνικό, είναι και στα δύο games χαρακτηριστική. Και σίγουρα ενδεικτικό το γεγονός ότι, εδώ και μία δεκαετία, κανένας άλλος τίτλος ανεξαρτήτως φορμά δεν έχει καταφέρει να αποδώσει αυτήν την αίσθηση με τον ίδιο επιτυχημένο τρόπο.